Tímarit Máls og menningar - 01.04.1967, Side 29

Otti og eymd þriðja ríkisins
Sveiattan! Ég ætti líka að þegja. Ef ég elskaði þig, mundi ég þegja. Ég
elska þig, það er satt. Réttu mér nærfötin þarna. Þetta eru sparinærföt.
Ég mun þurfa á þeim að halda. Ég er 36 ára, ekki of gömul ennþá, en
miklar vangaveltur get ég ekki leyft mér lengur. I næsta landi, sem ég sezt
að í, má ekki fara eins. Næsti maður, sem ég eignast, verður að mega
lialda mér. Og segðu ekki, að þú ætlir að senda peninga, þú veizt að þú
getur það ekki. Og þú skalt ekki heldur láta eins og ég verði bara fjórar
vikur í burtu. Þetta verða ekki bara fjórar vikur. Þú veizt það og ég veit
það líka. Segðu þess vegna ekki: þetta verða aldrei nema fáeinar vikur
— á meðan þú réttir mér loðkápuna, sem ég kem ekki til með að nota
fyrr en í vetur. Og tölum ekki um ógæfu. Tölum um svívirðu. 0, Fritz!
Hún hættir. Það heyrist gengið um dyr. Hún lagar sig lil í hasli. Maður
hennar kemur inn.
maðurinn: Hvað ertu að gera? Ertu að taka lil?
konan: Nei.
maðurinn: En af hverju ertu að láta niður?
konan: Ég ætla burt.
maðurinn: Hvað áttu við?
KONAN: Bara það sem hefur borizt í tal milli okkar, að ég færi burt um ííma.
Það er ekki beinlinis ánægjulegt hérna lengur.
maðurinn: Hvaða vitleysa.
konan: A ég þá að vera kyrr?
maðurinn: Hvert ætlarðu eiginlega?
konan: Til Amsterdam. Bara burt.
maðurinn : En þar er enginn, sem þú getur snúið þér til.
konan: Nei.
maðurinn: Af hverju viltu þá ekki vera hér um kyrrt? Mín vegna þarftu
vissulega ekki að fara.
konan : Nei.
MAÐURINN: Þú veizl að ég hef ekkert breytzt, þú veizt það, Júdít?
konan: Já.
Hann jaðmar hana að sér. Þau standa hljóð hjá töskunum.
MAÐURINN: Og það er ekki af neinu öðru sem þú ferð?
konan: Það veiztu.
maðurinn: Kannski er það ekki svo vitlaust. Þú þarft að lyfta þér upp.
19