Tímarit Máls og menningar - 01.11.1974, Síða 33

Saga
Amundi suðurávið er vinur minn góður. Hann er lágvaxinn maður og
grannur, með gráýrt hár og vangaskegg gisið. Hann er eins og snarkringla í
öllum hreyfingum og setur sig stundum niður hjá konu sem minnir á grafönd
í andlitinu. Hann segir mér hún sé ættuð frá æskustöðvum hans sjálfs og hafi
gott innræti. — Og svo er það tröllkonan okkar. — Það var ekki fyrr en í
gær að ég tók eftir því hvað tröllkonan okkar hefur geðþekk augu og þægileg-
an málróm.
En hvernig stóð á því Ámundi minn, að fólk tók uppá því að kalla þig
suðurávið?
Það á sína sögu, sagði hann. Það er uppfundið af strákum og mér þykir
vænt um það. Það er síðan á árum kútteranna. Síðan á þeim árum sem við
vorum að skaka á kútteronum út undan Vestfjörðum og fengum sjaldan bein
úr sjó. Og þá var það sem ég vildi alltaf halda suðurávið, suður undir Jökul-
inn, Snæfellsjökulinn sjáðu, minn jökul, ég er nefnilega fæddur og uppalinn
undir honum. Hins vegar var „kallinn“ ættaður úr Arnarfirðinum og þráaðist
við að yfirgefa sín heimamið þó þar væri oftast ördeyða. En undan Jöklin-
um, sjáðu, mínum jökli, Snæfellsjöklinum, var sá guli sjaldan feiminn við
að láta húkka sig. Og svo fóru strákarnir að kalla mig suðurávið. Það voru
góðir strákar og enginn kali í orðinu. Mér hálfleiddist að vera bara einn
snubbóttur Ámundi. Ég vildi hafa viðurnefni eins og konungar fornsagn-
anna: Hrólfur kraki. Haraldur lúfa, Olafur helgi og Magnús góði. — Það er
eitthvað bragð að viðurnefninu. Nafngiflarlaus maður er munaðarlaus mað-
ur. Ég vil ekki hafa neitt munaðarleysi í minni sögu og vertu blessaður uppá
það.
Ég held hann sé eitthvað að dunda niðri í bæ tíma og tíma úr degi, en ekki
veit ég hvað það er. Spyrji ég hann, þá segist hann vera að hjálpa konu sem
þarfnist sín, þar sem hún sé fötluð. Meira hef ég ekki uppúr honum og bið
hann því vel að lifa.
Ég fór að svipast um eftir Ragnheiði, en hún var hvergi sjáanleg og ekki
kom hún í hádegismatinn. Þórey sá hvar ég sat einn og niðurlútur í forstof-
unni. Hún var búin að finna týnda stafinn sinn og kom til mín. Og hún horfði
á mig skáhöllu, glottandi höfðinu og sagði: Ragna bað að heilsa. Hún er að
yrkja erfiljóð og er lumpin. Ég held þú ættir að líta inn til hennar.
Ég hafði aldrei komið inn til Ragnheiðar fyrr. Hún lá fyrir og hafði breitt
á sig voðfellt teppi, köflótt. Hinn ráðandi litur þess var grár. Mér þótti það
fallegt. — Þú varst góður að líta inn til mín Hákon, sagði hún. Hún fóstur-
systir mín fyrir vestan er dáin. Og nú langar mig svo mikið til að yrkja vísu
23