Tímarit Máls og menningar - 01.11.1974, Blaðsíða 123

reglubundna hrynjandi og rím hefur neytt
Hannes til að draga úr nákvæmni í þýð-
ingu og nákvæmni í tjáningu, en því verða
víst ailir þýðendur að lúta og er ekki á-
stæða til að elta ólar við þess háttar,
enda miklu fleira aðdáunar vert. Mætti td.
neína ljóð eftir svíann Bo Setterlind þar
sem Hannes fer á kostum í ferskeytluformi
og virðist jafnvel á einum stað hafa hlið-
sjón af vikivakakveðandi, en er þó furðu-
nákvæmur (ef undan eru skildir englar
þeir sem stigið hafa af himnum ofan nið-
ur í kvæðið Varðsveitin). Kvæðið þar sem
mér finnst ég heyra hljóm af vikivaka er
svona:
SÓLIN í SORRENTO
Glóhvít sólin siglir hafið.
Svalur þeyr með ströndum flýgur.
Himinfjallið geislum grafið.
Gegnum vatnið birtan smýgur.
Allar, bróðir, opnast leiðir.
Okkur fjarlœg hilling seiðir.
Hefurðu séð er sólin vendir?
Sjórinn eins og spegill gljár.
Milli húsa sólin svífur.
Sveipast jörðin gullnum hjúpi.
Sindurflug úr sœvardjúpi.
Seytlar um hjartað straumur blár.
Ó, mín sál og sæla.
Sigurbraut í muna.
Þig skal mig gruna.
Þanvíða hvel.
Þetta kvæði sýnir hvað Hannesi lætur
vel að íslenska skrúðmiklar náttúrulýs-
ingar, enda er þar að vísu vel plægður
akur í íslensku ljóðmáli.
Þótt þýðingar Hannesar í hefðbundnum
stíl séu margar með ágætum skipta þær
auðvitað engum sköpum um mikilvægi
bókarinnar. Miklu meira varðar hvernig
honum tekst að koma Ijóðum hinna eigin-
legu módernista til skila. Til þess að þýða
XJmsagnir um bœkur
þau er hann sem kjörinn, þar sem liann
er sjálfur einn hinn fremsti íslenskra
módernista. Við fyrsta álit kann mönnum
að virðast létt verk og löðurmannlegt að
þýða kvæði þegar hvorki þarf að hugsa
um rím né stuðla, en í rauninni eru tján-
ingaraðferðir módernistanna þannig að oft
er mun erfiðara að þýða kvæði þeirra en
hin hefðbundnu, vegna þess að þeir reyna
yfirleitt að notfæra sér út í æsar marg-
ræðni orða og orðasambanda og þann
blæ sem fylgir þeim vegna hefðbundinnar
notkunar.
Helstu stíleinkenni Hannesar Sigfússon-
ar sem skálds hafa löngum verið mikil
myndauðgi og orðkynngi; hann hefur dá-
læti á „skáldlegum" orðum. Meginstyrkur
hans er fólginn í því að tjá - og vekja -
sterkar tilfinningar með hlutkenndri mál-
notkun og myndum. (Segja má að hann
fylgi fast reglunni um að finna hlutlæga
samsvörun (objektívt korrelatív) tilfinn-
inganna, þá sem Eliot orðaði forðum).
Ótal dæmi mætti finna í Norrænum ljóð-
um sem sýna hve vel honum lætur að þýða
ljóð þeirra skálda sem eru honum skyld
að þessu leyti. Gott dæmi um ljóðlínur
þar sem skáldið vekur upp skynjanir sjón-
ar, heyrnar og tilfinningar fyrir snertingu
og hreyfingu eru í kvæðinu Hún sem slœg-
ir fiskinn eftir finnsku skáldkonuna Sol-
veig von Schoultz:
Löngum, brúnum armi
slöngva ég innyjlunum í sjóinn
hreistur og sœdrif slást um háls minn
slý vejst um tœr
líkin geispa
- þarna! mitt titrandi hjarta með hvítan
fituklepp jlaug í sjóinn, juglsgarg
Annað dæmi eftir yngra skáld þar sem
myndirnar eru í senn lifandi og óvæntar
er Carpe diem (Á Suðurlandi) eftir norð-
manninn Stein Mehren:
8 TMM
113