Tímarit Máls og menningar - 01.11.1974, Page 44

Tímarit Máls og menningar
andi, þetta er makalaust, þú ert með opinn munn, er það ógeðslegt, er þér
ekki sama um allt, ertu hræddur, þetta eru ekki mannahljóð, eru það hljóð
úr skepnu, hyssan er farin að leita að höfði þínu. Manni brosir, nú finnst
honum gaman að lifa, enda er hann kurteis. Kvað ætlið þið að .. . segir þú
í það mund sem kúlan gusast úr byssunni, hún sker höfuðleður miðs kvirf-
ils, þú kastast dáldið til sýnist mér, þér tekst að hafa fæturna undir þér þótt
þú sért valtari en áður, var það sárt, skrítið að sjá þig blaka liöndum í sum-
arsvækjunni. Þú veist ekki lengur kvað komið hefur fyrir, eða kvað, augu
þín eru á kvolfi,það er einsog þú vitir jafnvel ekki afokkur sem erum hérna
að horfa kurteislega á þig, erum við ekki hér, tekur því að vita það, sérðu
okkur ekki. Þér ferst! að vera svona hlutlaus, einsog við værum ekki fær um
að veita þér hjálp, það er naumast, það er ekki kurteist, blóðið rennur yfir
rángkvolft augað niður á kinn, þaðan niður á háls. Þú hefur höfuðið í lúkum
þér, andlitið veit mót himni, það er þér líkt, einsog öllum þessum trúuðu sál-
um. Við stöndum kyrr, enginn segir orð. Allt í einu líturðu til okkar öðru
auga því hitt hefur lokast af blóði, eittkvað er þetta undarlegt, nú ertu á
einkvern hátt orðinn að manni sem allt snýst um, augað virðist kvorki vega
dyggðir né lesti, þú biður ekki um neitt. Ég þoli ekki að sjá blóð! segi ég,
en Manni gýtur til mín auga sem snöggvast, svo horfir hann kurteislega á
mig. Engan æsíng, segir hann. Það er búið kvort sem er. Þú ert of hlutlaus,
hefurðu tapað áttum, því þú snýrð stundum baki við landinu sem við stönd-
um á, leiðist samt með soginu sitt á kvað. Ég þoli ekki að sjá þetta, segi ég,
það er satt, ég hef alltaf verið hrædd við blóðnasir eða hálsa á skepnum sem
eru skornar. Ég þríf byssuna úr höndum Tjúlla, er Tjúlli bara áttur, á hann
ekki sjálfan sig? Byssan er ekki hlaðin, hann hleður hana, enn eru tvö skot
eftir, ég geng út í sjó með byssuna, ég þori ekki að gánga mjög nálægt þér,
ég miða þar til ég fæ auga þitt til að vera í skotmáli. í þeim svifum keyrirðu
höfuðið í átt til mín, áttu eittkvað ósagt, þú starir á mig þessu stóra auga,
elskaði það mig í lífinu, elskaði ég hjarta þitt, mér sýnist blóðið á andliti
þínu hafa þykknað, eru blóðlifrar að renna niður um ásjónuna, þú neyðir
mig til að horfast í augu við þig. Attir þú eittkvað ósagt? Andlitið er mjög
nærri, ég sé hitann rjúka upp með blóðinu, það væri annað að horfa á þetta
ef þú segðir eittkvað, segðu eittkvað, er mannlegt kvernig þú hagar þér, það
er ekki svo vel að þú sért fuglahræða, því þú brosir. Þú lítur ekki niður á
mig, kvers vegna ekki, kvers vegna elskarðu mig þá ekki, kem ég þér ekkert
við! Þetta er svívirðilegt, er heimurinn af göflum að gánga? Er þetta að
horfa á mann án haturs, einsog ég væri ekki hér, er ég tómur himinn. Byssan
34