Tímarit Máls og menningar - 01.12.1979, Blaðsíða 56

Vésteinn Lúðvíksson
Tvö samstæð hörundsljóð
i
í hörundi þínu er kostajörð þar sem varir mínar segja að framtíð okkar
muni rækta lauka. Ég hef aldrei verið mikill garðyrkjumaður. En þegar
nóttin sest á túnið leggst ég við bæjarlækinn og vek bleikjuna með
lágværum söng sem bergmálar í hlíðunum af vaxandi styrk og drekkir að
lokum heyrn minni. Undir morgun kemur búandliðið á hlaðið og spyr í
undrun: „Hvað er hann að gera hér? Hann sem hvorki hefur gengið á
landbúnaðarskóla né komist yfir gamlan traktor?“ En af skiljanlegum
ástæðum heyri ég aðeins óm af eigin lagi.
í hörundi þínu erum við kostuleg enda dalalæðan eini, klæðnaður
okkar, kitlandi mjúk einsog fræ hinna verðandi lauka.
2
I hörundi mínu er hlýr jökull sem varir þínar hafa svo oft sagt að sé hver
að hann hlýtur að vera það. Og túristar koma og vilja troða í hann sápu til
að hann gjósi fyrir framan myndavélarnar. Saman girðum við hann af
með brosi og smíðum skilti úr sama efni: „Ferðamálaráði Ríkisins
óheimill aðgangur en forvitnum og taumlausum leyfilegt að kanna
svæðið í kærri fylgd.“
I hörundi mínu er hlýr jökull sem varir þínar hafa friðað til varma-
veituframkvæmda undir guðlausum himni og ríkum.
430