Tímarit Máls og menningar - 01.09.1983, Síða 91

Umsagnir um bœkur
í ópinu sem heyrist, línunni sem sést,
dansinum sem er stiginn, ljóðinu sem
er.
(71)
Ur þessu ljóði, sem er mögnuð tilraun til
lýsingar á innsta eðli skáldskaparins, má
lesa vissa afstöðu til ljóðlistar; ljóðið
sjálft, orðin sem á blað komast, hafa
miklu dýpri merkingu en blasir við aug-
um. Að baki hverju ljóði býr tilfinning
og reynsla sem erfitt er að koma fyllilega
til skila:
Erfitt mun reynast
æ mun erfitt
Að skrásetja fögnuðinn
Að finna eldinum samneyti
(78)
Þess vegna verða ljóð aldrei nema brota-
kenndar myndir djúpstæðari tjáningar
og lesandans hlutverk verður að nálgast
merkingu þeirra. Og þetta sést glöggt á
mörgum ljóðum bókarinnar. Skáldið
birtir hugsanir í snöggum myndum og
stuttum, þótt oft bregði fyrir mælsku og
orðaflaumi sem gefur bókum Sigurðar
skemmtilegar víddir.
II.
Myndmál ljóðanna í Ljóð vega gerð er
yfirleitt einfalt, beinar myndir eru víða
en þó er áberandi þróun milli bóka Sig-
urðar, er miðar að auknum hlut mynd-
hverfinga. Það verður til þess að ljóðin
virka torræðari, yfirbragð þeirra verður
þyngra og samþjappaðra, enda hefur
Sigurður tileinkað sér fágæta hnitmiðun
í myndmáli sem gerir vitaskuld meiri
kröfur til lesenda. Um leið þokar
skáldið sér alltaf meira út úr ljóðunum. í
Ljób vega salt var mælandi ljóðsins ein-
att nálægur, en síðan hefur hann fjar-
lægst og tekið sér stöðu e. k. lýsanda er
virðir fyrir sér mannlífið úr nokkurri
fjarlægð eins op skemmtilega kemur
fram í ljóðinu „A sjöundu hæð“.
í nýju leikriti höfundar „Miðjarðar-
för“ segir í upphafsorðum: „tunglið
stjórnar þessu öllu hvort eð er“. I sam-
ræmi við þessa söguskoðun skipar tungl-
ið veglegan sess í ljóðmyndum Sigurðar
og þá oft í slagtogi við annan mikil-
vægan þátt mannlegrar tilveru, sólina.
Dagur og nótt eru sem fyrr sagði annað
fyrirferðarmikið par í ljóðum Sigurðar.
En myndir hans og líkingar eru umfram
allt skemmtilega lifandi og frumlegar, og
er ekki úr vegi að taka nokkur dæmi úr
bókinni er sýna dagskomuna:
Voðalegra með hverri undrafót-
skriðu
sem sólin rennir sér
upp himinsvellið
Heggur nóttina í herðar niður
(14)
Þarna eykur óvænt líking við heljar-
stökk Skarphéðins Njálssonar vídd
myndarinnar.
og ljósið byrlar nóttinni eitur
Bílarnir eru að vakna
Arkítektalampinn rumskar
skreiðist upp
á himinhvolfið
Morgunninn töltir
á lágfrýsandi fákum ljóssins
um rústir næturinnar
(35)
Eins og fyrr var vikið að eru ljóð
þessarar bókar orðfærri og hnitmiðaðri
en fyrri bókanna. En hnitmiðun og
ögun í málfari og stíl helst svo í hendur
við skemmtilega mælsku sem hættir þó
til að verða nokkuð yfirdrifin. Meira bar
441