Tímarit Máls og menningar - 01.09.1987, Qupperneq 42

Tímarit Máls og menningar
annarra eyja. Gott átti Esjan að sjá sjálfa sig stífbónaða í fljótandi spegli.
Gott átti Viðey þennan dag að hvíla í friði fyrir ágangi aldanna. Miðað
við eyjarþá höfðu skipin mikil forréttindi: aðgeta leitað í var, efósjórinn
ætlaði þau lifandi að drepa. En óhreyfanleg eyja, hvert gat hún farið?
Annars var ekki víst að henni væri vorkunn. Kannski var hún einsog
blómið í sálminum, sem „kvíðalaust við kalt og hlýtt er kyrrt á sinni
rót.“
Hún stóð upp, dró þá svörtu vel yfir eyrun og gekk niður að höfn. Það
var verið að skipa út í Dettifoss. Hún hallaði sér að gámi, horfði á kran-
ana hífa, verkamenn strita, lyftara þeytast fyrir horn.
Kaffitími. Eyrarkarl kom gangandi til hennar með eldhúskoll sem
hann setti niður við gáminn. Hann tók hitabrúsa og nestisskrínu úr inn-
kaupatuðru og fór að fá sér bita.
„Ekki skal ég hanga inni í reykjarsvælunni þegar veðrið er svona
gott,“ sagði sá gamli. „Viltu sopa?“
„Játakk," sagði hún og rétti fram kuldabláa hönd.
Hann sagði að það væri vor í lofti.
„Engum til góðs,“ sagði hún með munnherkjum.
„Ja,“ sagði hann óviðbúinn. „Ekki trjánum."
Hún kláraði kaffið úr málinu og gekk af stað. Á Skúlagötu ímyndaði
hún sér um stund að Viðey væri landföst, eða að það lægi göngubrú milli
lands og eyjar. Þá gæti hún farið út í Viðey núna strax og kannað skugga-
hliðina, þá sem sneri frá höfuðborginni. Hún gæti líka skoðað Viðeyjar-
stofu, sem virtist spretta beint uppúr sverðinum, milli hæðannaá eynni.
Undarlegt að enginn skyldi búa í þessu ævintýrahúsi. Óx mönnum
svona í augum að sigla þröngt sundið, frá landi til eyjar?
Hún gekk hægt meðfram sjónum og horfði lengi á bjartsýna rottu val-
hoppandi milli gjöfulla skolpleiðsla í fjörunni. Svo sá hún aðra, miklu
virðulegri, sem sat kjur í góða veðrinu og var að horfa á Esju, fjallið
trausta, sem stóð eilífan vörð um borgina. Auðvitað var það barnalegt,
en konunni fannst hún öfunda Esjuna þar sem hún speglaðist í sundum.
Esjan var upprunaleg. Hún var til áður en nokkur kom að líta á hana.
Hún yrði áfram á sínum stað, þótt mennirnir hyrfu, allir með tölu. Hvað
var þetta kallað? Að vera varanlegur - eða endanlegur kannski?
Hún gekk lengra út með strönd í vetrarblíðunni. Máninn var í mótun
yfir Esju, fullur og hálfgagnsær á himni sólarlags, á himni rauðra tóna.
Einkennilegt að mennirnir höfðu gert hnöttinn tungl að föstu landi und-
304