Tímarit Máls og menningar - 01.09.1987, Blaðsíða 44

Tímarit Máls og menningar
fara úr kjólnum. Hún heyrði stef úr Brúðkaupi Fígarós úr stofunni. Þá
hlaut Frank að vera kominn heim. Hún sofnaði.
Hún rumskaði þegar Frank skreið uppí um miðnóttina og spurði:
„Hvað gátuð þið borðað?"
„Það var allt í lagi,“ sagði Frank. „Þú ert í kjólnum."
„Það er svo mikil þreyta í mér. Hann er þungur sá blái.“
„Þig hefur dreymt."
„Hvernig er spáin?“
„Snjókoma á morgun."
„Ég vissi það,“ sagði konan.
Daginn eftir vantaði aftur mjólk og konan fór út í brúnu ullarkápunni
með svörtu lopahúfuna. Það var opið inní herbergi Rögnu Lottu þegar
konan gekk hjá. Hún kastaði kveðju á dóttur sína en heyrði ekki svar.
Konan tók stefnu á miðbæinn, með vindinn í fangið. Snjónum
kyngdi niður og hann hlóðst framan á brúnu kápuna og svörtu húfuna.
Það var enginn á ferli nema konan og eyrnalaus fressköttur sem mjálmaði
aumur í porti við Vesturgötu. Hún staðnæmdist í Hafnarstræti, við
svarta drossíu með tveggja stafa númeri. Aftan við það var greyptur silf-
urlitaður kross. Hún sá ungan mann í síðum frakka fara inn í bílinn og
aka af stað. Henni fannst hann ekki of góður til að bjóða far, og hún var
bitur þegar hún settist upp í leið fjögur, Hagar-Sund, á Lækjartorgi.
Vagninn rann af stað um leið og hún var stigin uppí. Hún var eini far-
þeginn. Henni fór smám saman að finnast eitthvað smellið við þessa
strætisvagnaleið, sem hafði verið uppnefnd, hún mundi ekki hvað. Kon-
an skellihló. Bílstjórinn hrökk við og leit forviða í baksýnisspegilinn.
Vindinn hafði lægt þegar hún fór út á Kleppsvegi, fyrir neðan Laugar-
ásbíó. Það var allt blint þegar hún fór yfir götuna, en hún treysti á að
heyra vélarhljóðið, svo hún gæti forðað sér í tæka tíð, ef það kæmi bíll.
Hún gekk niðureftir, að sjónum. Élið hætti snögglega. Hún var stein-
hissa að sjá tunglið frá í gær koma kringlótt í ljós yfir Skarðsheiði. Þetta
tungl mundi sjást miklu betur úr Viðey.
Hún hraðaði för sinni að skúrnum, klippti á spottann, sem hún hafði
bundið dyrnar með, og fór inn. Hún settist á fremri þóftu hins fagurbláa
báts, greip um árar og var komin út á vatnið heima að vitja um netin.
Hún æfði áralagið og vissi að hún var fær um að róa þangað sem hún
þurfti.
Svo prófaði hún að hnipra sig saman í botni bátsins. Henni var ekkert
306