Tímarit Máls og menningar - 01.09.1987, Síða 45

Kotia og kind
endilega kalt. En allri jörðinni var kalt, einsog hún lagði sig, trjánum og
borubröttum laukstubbum í garði. Náttúran í vorverkum var slegin út
af laginu, svikin í tryggðum. Gat það verið satt að hún stóð í gær við
gám á Reykjavíkurhöfn, í glaðasólskini, að drekka kaffi úr plastmáli?
Hún dró bátinn niður í flæðarmál, undir gegnumlýstu tungli. Hún
ýtti á flot og henni fannst við fyrstu áratog að vegalengdin út í Viðey væri
himinhá, að það væri álíka fyrir hana að róa þangað einsog að ætla á
svifflugu til tunglsins. Snjókorn sáldruðust niður yfir hafið og urðu að
hundslappadrífu. Konan blessaði úrkomuna hvítu, þótt hún sæi eyna að
vísu ekki fyrir snjóveggnum. En hún næði auðvitað landi, ef hún héldi
áfram að róa beint af augum inní mjúkan vegginn. Hún mundi ekki
framar að hún hafði áður verið ein á báti, á vatninu heima, að vitja um
netin. Hún mundi ekki framar til hvers hún fór út, aðþað vantaði mjólk.
Að róa var áreynslulaust og kuldinn sjálfsagður, nánast góður. Einsog
hún hafði alltaf verið mikil kuldaskræfa. Það eina sem hún fann fyrir var
tilhlökkun að stíga í nýfallinn snjó og merkja sér hann á nýrri árstíð, útí
eyju.
Svo virtist henni þegar þangað kom að hún væri rétt byrjuð að róa og
henni fannst skrýtið hvað leiðin sýndist löng í upphafi ferðar. Þetta var
þá bara snertispölur.
Fyrst ætlaði hún að láta bátinn sigla sinn sjó, en sá svo að það var engin
meining, og dró hann yfir sleipt grjótið uppí fjöru. Henni létti að vera
laus við bátinn. Núna fyrst gat hún fagnað eynni í friði og samglaðst
henni. Sú fengi að spegla sig og spóka alhvít í haffleti morgundagsins.
Hún gekk á brattann. Fallandi snjókornum fækkaði og það stytti al-
veg upp. Utlínur Esjunnar voru alskýrar og tunglið á örum faraldsfæti í
kolsvörtum skýjum. Hún greikkaði sporið í átt að Viðeyjarstofu. Hvern-
ig væri að láta fyrir berast þar? Eða í kirkjunni, ef hún væri opin?
Þá sá hún allt í einu spor í snjónum. Ekki gott að segja eftir hvern eða
hvað. Of stór til að vera eftir kött eða tófu. Hvaða dýr var á ferð útí Viðey
núna? Það þyrfti Indjána til að leysa svona gátu, hugsaði konan og hló.
Hún tók að feta í sporin og einsetti sér að sleppa helst engu úr. Þannig
gekk hún áfram og horfði stíft niður fyrir sig. Hún leit ekki framar upp,
á vígahnöttinn tungl, risastóran og uppljómaðan.
Hún var komin alla leið yfir á hina hlið eyjunnar, þá sem sneri frá
jörðu, þegar hún sá morauða kind afvelta. Lappirnar bærðust einsog fyrir
vindi í logninu. Konan settist flötum beinum, snerti kindina og fann að
307