Tímarit Máls og menningar - 01.09.1987, Page 95

Ariane
ir skjálfa undir henni, og eins konar svimi læsist um hana alla. Þá, allt í
einu, æpir hún, brýst út úr hringnum og hleypur eins hratt og hún get-
ur, beint áfram, yfir bílastæðið.
En mótorhjólin eru enn á eftir henni, og svo fara þau í hringi í kring-
um bílana á stæðinu, nálgast hana aftur, blinda hana með framljósun-
um, gefa bensín inn í rykkjum svo að rymur í vélunum.
Christine stoppar ekki. Hún hleypur yfir bílastæði og síðan eftir stór-
um breiðgötum, fram með veggjum háhýsa, yfir grasflatir með snögg-
sleggnu grasi. Hún hleypur svo hratt að hún getur varla dregið andann
lengur, og tárin renna niður kinnar hennar í köldum vindinum. Hún
veit varla hvar hún er stödd, hún sér ekkert í kringum um sig, eins langt
og augað eygir, nema háa hvíta veggi háhýsanna sem öll eru eins, hundr-
uð, þúsundir glugga af nákvæmlega sömu gerð, bílastæði sem birtast,
með kyrrstæðum bílum, götur upplýstar af appelsínugulu lampaljósi,
flatir með subbulegu grasi. Svo eru mótorhjólastrákarnir horfnir eins
snögglega og þeir komu. Þung þögnin, kuldinn og tómið eru aftur búin
að leggja blokkahverfið undir sig, og Christine getur aftur heyrt fjarlæg-
an nið bílanna sem aka þarna niður frá, yfir stóru brúna sem liggur yfir
ána.
Hún sér hvar hún er. Án þess að vita hvernig það gerðist, hafa fætur
hennar borið hana á hlaupunum alveg heim að blokkinni þar sem hún
býr. Hún lítur upp, leitar að gluggunum á íbúðinni þar sem þau eru,
faðir hennar, móðir og litla systir. Þau eru búin að eiga heima þarna í
fimm mánuði, en hún þarf alltaf að horfa jafn lengi áður en hún þekkir
aftur gluggana þrjá, við hliðina á gluggunum þar sem geraníupottarnir
eru. Það er Ijós í gluggunum tveimur á stóra herberginu, af því að það er
þar sem faðir hennar situr í hægindastólnum sínum og horfir á sjónvarp-
ið meðan hann er að borða. Núna er Christine orðin svo þreytt, og hún er
næstum ánægð þegar hún hugsar til þess að koma inn í þröngu íbúðina,
finna sterka matarlyktina, heyra nefmælta röddina í sjónvarpinu.
Hún gengur upp tröppurnar, ýtir upp útidyrahurðinni á blokkinni og
styður hendinni á rofann á stigagangsljósinu. Þá sér hún þá. Þeir eru
þarna og bíða eftir henni, allir, í svörtu leðurlíkisblússunum sínum og
með hjálmana með niðurdregin skyggni sem glampar á í birtunni í stiga-
ganginum.
Hún getur ekki æpt, af því að eitthvað festist í hálsinum á henni og
fæturnir geta ekki hreyft sig. Þeir hafa fært sig nær. Einn þeirra færir sig
357