Tímarit Máls og menningar - 01.09.1987, Qupperneq 96

Tímarit Máls og menningar
alveg að henni og tekur um handlegg hennar, hann er stór og í flug-
mannsjakka og með appelsínugulan hjálm og skyggni úr reyklituðu
plexigleri fyrir andlitinu. Hún reynir að losa sig, opnar munninn, ætlar
að æpa. Þá slær hann hana, af öllu afli, með hnefanum, í kviðinn, þar
sem líkaminn fer í keng og maður hættir að geta andað. Þeir draga hana
að stiganum við hliðina á lyftunni, og fara niður stigann sem bergmálar
í. Það heyrist í sjónvarpstækjunum á götuhæðinni, glamur í leirtaui, óp
í börnum. Neðanjarðar er ljósiðgrátt, það kemur frá tveimur eðaþremur
ljósaperum innan um leiðslur og skólprör. Mótorhjólastrákarnir fara
hratt og draga líkama Christine, þeir bera hana næstum. Þeir segja ekk-
ert. Þeir opna dyr. Það er geymsla, varla fjórir eða fimm fermetrar, grá
steypa, trékassar, og á gólfinu er gömul dýna. Þeir fleygja Christine á
gólfið, og einn kveikir á kerti, innst í geymslunni, það er fest á gamlan
disk. Geymslan er svo lítil aðþeir standaþétt saman. Fyrir utan slokknar
á loftljósinu og nú lýsir aðeins flöktandi bjarminn frá kertinu. Christine
nær aftur andanum. Tárin renna niður kinnar hennar, leysa upp augn-
háralitinn og meikið. Tennurnar glamra í munninum.
„Klæddu þig úr.“
Rödd þess stóra bergmálar í geymslunni þröngu, hörkuleg og rám
rödd sem Christine þekkir ekki. Þegar hún hreyfir sig ekki, beygir hann
sig yfir hana, togar í jakkann hennar og rífur kragann. Þá verður Christ-
ine hrædd, og hún hugsar um fötin sín sem verða ónýt. Hún fer úr jakk-
anum, leggur hann á gólfið. Hún færir sig í hinn endann á geymslunni,
að kertinu, og fer úr röndóttu peysunni sinni, leysir reimarnar afstígvél-
unum, lætur buxurnar renna niður, og svo nærbuxurnar og brjósta-
haldarann. Hún skelfur nakin í kuldanum í geymslunni, svo beinaberog
horuð, og tennurnar glamra svo ákaft í munninum að hún veit að hún
gæti ekki einu sinni æpt; hún grætur svolítið, volandi gráti, og tárin
halda áfram að renna niður kinnarnar og maka þær út í augnháralit og
farða. Svo færir strákurinn sig nær henni, losar um beltið. Hann ýtir
henni upp á dýnuna og leggst ofan á hana, án þess að taka af sér hjálm-
inn. Hinir færa sig nær og hún sér andlit þeirra yfir sér, finnur and-
ardrátt þeirra á hörundinu. Endalaust, einn af öðrum, opna þeir hana,
rífa hana upp, og sársaukinn er svo mikill að hún finnur ekki lengur fyrir
hræðslunni né kuldanum, finnur aðeins svimann sem grefur sig inn í
hana, kremur hana upp fýrir kviðinn, dýpra niður, eins og blaut dýnan
detti djúpt ofan í jökulkaldan og myrkan brunn og brjóti á henni bakið.
358