Tímarit Máls og menningar - 01.09.1987, Side 97

Ariane
Þetta stendur svo lengi að hún veit ekki lengur hvað hefur gerst. í hvert
sinn sem einhver fer inn í hana, treður sér inn, eykst sársaukinn í líkama
hennar og dregur hana niður í botninn á brunninum. Hendurnar merja
úlnliði hennar niður í gólfíð, glenna fæturna í sundur. Munnar límast
við munn hennar, bíta hana í brjóstin, kæfa andardráttinn.
Svo flöktir kertisloginn aðeins meira og drukknar í vaxinu. Þá stöðv-
ast allt. Það er þögn, og kuldinn er svo nístandi að Christine hniprar sig
saman á dýnunni, það líður yfir hana.
Þegar rafmagnsljósið kviknar aftur, sér hún að dyrnar á geymslunni
eru opnar, og mótorhjólastrákarnir standa í ganginum. Hún veit að það
er búið. Hún stendur upp, klæðir sig, skjögrar út úr geymslunni. Hana
svíður í kviðinn og það blæðir úr henni, varirnar eru bólgnar og úttútn-
aðar. Tárin eru þornuð á kinnunum með augnháralitnum og farðanum.
Þeir ýta henni á undan sér upp steypta stigann. í anddyrinu verður sá
stóri með hjálminn og í flugmannsjakkanum einn eftir. Áður en hann
fer, beygir hann sig yfir Christine og tekur um hálsinn á henni.
„Skepna!" segir Christine, og rödd hennar titrar af reiði og hræðslu.
En hann lætur höndina hvíla þungt á öxl hennar.
„Ef þú kjaftar frá, drepum við þig.“
Christine sest á tröppurnar úti. Hún situr lengi, hreyfingarlaus, til
þess að kuldinn slævi tilfinningar hennar, til þess að næturmyrkrið um-
vefji hana og deyfi sársaukann í kviðnum og marðar varirnar. Svo leitar
hún á bílastæðinu að bíl með stórum hliðarspegli, og hægt, eins og lítil
vandvirk telpa, þurrkar hún augnháralitinn af sér og lagar farðann á blá-
um kinnunum.
Pórhildur Ólafsdóttir þýddi
Rithöfundurinn Jean-Marie Gustave Le Clézio er af mörgum álitinn einn merkasti og
sérkennilegasti skáldsagnahöfundur sinnar kynslóðar í Frakklandi. Hann er fæddur í
Nice árið 1940. Móðir hans er frönsk en faðirinn Englendingur, afkomandi Bretóna sem
fluttust til eyjunnar Máritus á 18. öld.
Le Clézio hefur lifað og hrærst í bókmenntum frá blautu barnsbeini. Hann stundaði
nám í frönskum bókmenntum og ensku, og fór mjög snemma að skrifa, segist hafa skrifað
ótal skáldsögur frá sjö ára aldri. Sú fyrsta sem kom út á prenti þegar hann var 23 ára bar
nafið Le Procés-verbal (Ákæruskjalið) og fékk eftirsótt bókmenntaverðlaun, Renaudot-
verðlaunin, en slíkt er nánast einsdæmi með svo ungan rithöfund. Bókin vakti gífurlega
athygli, og þó finna mætti áhrif frá nýju skáldsögunni í henni var augljóst að fram á rit-
völlinn var kominn afar frumlegur höfundur sem vakti ótvíræðar vonir.
359