Tímarit Máls og menningar - 01.02.1989, Blaðsíða 44

Einar Kárason
Flýja land
Það var sauðurinn sem ég minntist sérstaklega.
Hann hét Magnús.
Eg man að fyrst þegar ég sá hann bíta túnskikann við húsið varð
ég svo ánægður með sjálfan mig yfir brandaranum sem mér kom í
hug.
Sjálfvirk sláttuvél.
Jam.
Dætur póstmeistarans klöppuðu alltaf Magnúsi þegar þær áttu
leið um hlaðið. Föðmuðu hann jafnvel að sér og sögðu að hann væri
heimsins sætasti sauður. Hann rumdi og rykkti til höfðinu, þóttist
vera fornemmaður og pirraður, en lét sér vel líka, enda voru dæt-
urnar litlar og bjartar með tíkarspena og hoppuðu parís af fögnuði.
I landi var ég enginn sérstakur brandarakall, en úti á sjó sló mér
enginn við þegar kom að því að búa til hugmyndir og plön fyrir
okkur strákana. Allar þær hroðalegu veislur og svaðilfarir er myndu
skekja húsgrunna kaupstaðanna í landi er áhöfnin birtist þar sæbarin
og rjóð og hungruð í skemmtanir.
Eg er sæúlfur.
Eg losna aldrei við saltbrunann úr andlitinu. Það er aðallega vegna
hans sem ég er orðinn svona þrútinn allur og stórskorinn, og hef
hvergi lánstraust því mönnum finnst ég svo fyllibyttulegur. Samt
liggur eftir mig skuldaslóðin þegar ég hef tekið nokkrar djúpar dýf-
ur í landi, ég hef skrifað uppá og gúmað og skilið eftir opna reikn-
inga og þvíumlíkt og vegna saltbrunans og togaraútlitsins er það
samstundis sett í dýrustu lögfræðinga og rukkara og stefnur því
menn þykjast þekkja svona kóna einsog mig.
En eftir næstu loðnuvertíð kem ég svo svellandi og glaðhlakkaleg-
ur, veð á bússunum inná fínu kontórana svo að glerpíkurnar missa
naglalakkið af skelfingu þegar ég strunsa beint inn til aðalkallsins,
dreg upp seðlavöndul og spyr einsog ég megi varla vera að þessu:
34