Tímarit Máls og menningar - 01.02.1989, Blaðsíða 39

„Hxgt felldi ég beim minn saman“
kunni íslensku en við töluðum ævinlega saman á norsku. Hún var sterkur
persónuleiki, alger andstæða mín. Hún hafði skarpar skoðanir á hlutum,
var róttæk frá æsku. Hún hafði verið virk í æskulýðshreyfingunni í Saf-
angri eftir stríðið og var skóluð pólitískt. Eg var ekki skólaður en skoðanir
okkar féllu saman - nema stöku sinnum.
Þið áttuð ekki börn saman þótt bæði hefðu eignast barn áður en þið
kynntust.
Við höfðum ekki áhuga á því. Þegar ég fékk loksins nógu góða vinnu til
að standa undir heimili þá var það orðið of seint - við vorum orðin of
gömul.
Veistu hvað varð um son þinn sem þú segir frá í tevisógunni?
Já já, ég heimsótti hann þegar ég var síðast í bænum. Við höfum haft
samband síðan ’68, þá frétti ég af því hvar hann væri og leitaði hann uppi.
Hann er giftur og á fimmtán ára dóttur.
En nú ertu búinn að missa Sunnu eins og þú segir svo fallega frá í nýju
Ijóðabókinni -
Þér fannst það ekki sentímentalt? Nei, ég reyndi að forðast það. Hún dó
í lok febrúar, þá hafði hún verið veik síðan í júlí. Þetta var langvarandi
sjúkdómur og seig smám saman á ógæfuhliðina. Hún lamaðist hægt og
hægt og læknar stóðu ráðþrota, vissu ekkert hvað gekk að henni. Þeir leit-
uðu í blóði og merg en fundu ekkert. Henni voru gefin lyf og það var skipt
um blóð í henni, en allt kom fyrir ekki, henni hrakaði stöðugt. Svo um
miðjan janúar hresstist hún svo mikið að ég hélt að batinn væri að koma.
Einmitt þá átti Jan, sonur hennar, afmæli og ég lét hana hringja til hans. En
henni hrakaði fljótlega aftur og loks skildi ég ekki hvað hún sagði. Það var
hörmulegt. Þegar hún var dáin fór ég að ásaka sjálfan mig fyrir að hafa ekki
verið henni nógu góður og eftirlátur. Ég vissi að henni var farið að leiðast í
Sellebak þar sem við bjuggum seinast, fannst hún of einangruð, en ég gat
ekki hugsað mér að flytja aftur til Stafangurs. Eg eltist um tvö þrjú ár á
þessu tímabili. En það hefur lífgað mig ansi mikið upp hvernig mér hefur
verið tekið hérna heima.
„Hvar eru fullkomnir menn?“
Það hefur komið þér á óvart því þú talar um framtíðina sem ósnortna eyði-
mörk í nýju bókinni, og það er greinilega kvíðablandin eftirvœnting í kvœð-
unum sem þú yrkir áður en þú snýrð heim. Hvers vegna vildirðu koma
heim ?
Osnortin eyðimörk er nú ekki efnilegt umhverfi! En mér fannst svo
tómt í kringum mig þarna úti. Eg var í húsi þar sem við Sunna höfðum ver-
ið bæði, vanur nánu samlífi og allt í einu orðinn einn. Hvað er ég að gera
29