Tímarit Máls og menningar


Tímarit Máls og menningar - 01.02.1989, Blaðsíða 113

Tímarit Máls og menningar - 01.02.1989, Blaðsíða 113
Hnúturinn óleysanlegi læri sem héldu honum niðri og tókst að rífa sig lausan; hann næstum sleit þau af henni. En þá var enn eftir hið óvinnandi band, snærið sem batt saman mitti þeirra. Hnúturinn gaf sig ekki og neglurnar, meyrar af vatninu, unnu ekki á fastknýttu bandinu. Það var svo mjótt að það virtist vera hægt að slíta það í sundur. Og í æði sínu spyrnti Artúr í líkama Aróru, keyrði hnefana í brjóst hennar og bar líka fyrir sig knén til að bandið slitnaði. En í því lentu þau í röst þar sem þau sukku ekki niður í vatnið heldur byltust í freyðandi iðu- köstum frá einni steinnibbunni á aðra; lyftust upp úr andartak en voru svo hrifin á ný ofan í svelginn. A þessum augnablikum er þau lyftust á grjótinu og sturluð augu þeirra leituðu að áþreifanlegri von um björgun þekktu þau ekki lengur hvort annað er augnaráð þeirra mættust. Ekki neista af vorkunnsemi, ekki vott af ástríðufullri sam- einingu þeirra var þar að finna, miklu fremur hatur, óbeit og mót- mæli gegn bandinu en uppruni þess var þeim gleymdur. Hendur þeirra urðu blóðrisa af því að grípa í steinnibburnar sem veittu þeim svikulan stuðning og augu þeirra veinuðu hærra en raddstyrkur þeirra leyfði því þau komu ekki upp nema einu og einu hásu hrópi sem týndist í freyðandi löðrinu. Aðeins augnaráð þeirra náði upp á árbakkana, sárbænandi allt sem þeim virtist, mitt í svimandi velt- ingnum, að svipaði til manna. Áróra taldi sig geta af og til greint verur uppi á árbakkanum sem færðust alveg niður að vatninu, en það voru tré sem hún hélt vera menn. I óráði síðustu vonarglætunn- ar ímyndaði hún sér að þau væru menn, með handleggi manna sem teygðust í átt til hennar, menn sem komu niður eftir árstraumnum, reiðubúnir að bjarga henni úr þessu kvalræði, breiða yfir hana verndarmátt sinn, umvefja hana mjúklega sinni óþrjótanlegu og voldugu karlmannsblíðu sem henni fannst hún varla nokkru sinni hafa notið en þráði jafnheitt og lífið sjálft. Þegar ein af þessum ver- um virtist raunverulega lifandi sleppti Áróra tökum sínum á Artúri og öðlaðist samstundis fjaðurmagn líkamans sem gerir öllum dýrum kleift að fljóta á vatni, og á því augnabliki fannst henni bandið ein- ungis bera í sér dauðadóm er það hertist að henni eins og það ætlaði að klippa líkama hennar í tvennt. Hún vissi að hún hafði ekki afl til að vinna á því og nú fólst eina von hennar í löngun og trú á að ein- hver kraftur, æðri hennar, gæti hrifið hana úr viðjum þessa bands og 103
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132
Blaðsíða 133
Blaðsíða 134
Blaðsíða 135
Blaðsíða 136
Blaðsíða 137
Blaðsíða 138
Blaðsíða 139
Blaðsíða 140
Blaðsíða 141
Blaðsíða 142
Blaðsíða 143
Blaðsíða 144

x

Tímarit Máls og menningar

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tímarit Máls og menningar
https://timarit.is/publication/1109

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.