Tímarit Máls og menningar - 01.02.1989, Qupperneq 113

Hnúturinn óleysanlegi
læri sem héldu honum niðri og tókst að rífa sig lausan; hann næstum
sleit þau af henni. En þá var enn eftir hið óvinnandi band, snærið
sem batt saman mitti þeirra. Hnúturinn gaf sig ekki og neglurnar,
meyrar af vatninu, unnu ekki á fastknýttu bandinu. Það var svo
mjótt að það virtist vera hægt að slíta það í sundur. Og í æði sínu
spyrnti Artúr í líkama Aróru, keyrði hnefana í brjóst hennar og bar
líka fyrir sig knén til að bandið slitnaði. En í því lentu þau í röst þar
sem þau sukku ekki niður í vatnið heldur byltust í freyðandi iðu-
köstum frá einni steinnibbunni á aðra; lyftust upp úr andartak en
voru svo hrifin á ný ofan í svelginn. A þessum augnablikum er þau
lyftust á grjótinu og sturluð augu þeirra leituðu að áþreifanlegri von
um björgun þekktu þau ekki lengur hvort annað er augnaráð þeirra
mættust. Ekki neista af vorkunnsemi, ekki vott af ástríðufullri sam-
einingu þeirra var þar að finna, miklu fremur hatur, óbeit og mót-
mæli gegn bandinu en uppruni þess var þeim gleymdur. Hendur
þeirra urðu blóðrisa af því að grípa í steinnibburnar sem veittu þeim
svikulan stuðning og augu þeirra veinuðu hærra en raddstyrkur
þeirra leyfði því þau komu ekki upp nema einu og einu hásu hrópi
sem týndist í freyðandi löðrinu. Aðeins augnaráð þeirra náði upp á
árbakkana, sárbænandi allt sem þeim virtist, mitt í svimandi velt-
ingnum, að svipaði til manna. Áróra taldi sig geta af og til greint
verur uppi á árbakkanum sem færðust alveg niður að vatninu, en
það voru tré sem hún hélt vera menn. I óráði síðustu vonarglætunn-
ar ímyndaði hún sér að þau væru menn, með handleggi manna sem
teygðust í átt til hennar, menn sem komu niður eftir árstraumnum,
reiðubúnir að bjarga henni úr þessu kvalræði, breiða yfir hana
verndarmátt sinn, umvefja hana mjúklega sinni óþrjótanlegu og
voldugu karlmannsblíðu sem henni fannst hún varla nokkru sinni
hafa notið en þráði jafnheitt og lífið sjálft. Þegar ein af þessum ver-
um virtist raunverulega lifandi sleppti Áróra tökum sínum á Artúri
og öðlaðist samstundis fjaðurmagn líkamans sem gerir öllum dýrum
kleift að fljóta á vatni, og á því augnabliki fannst henni bandið ein-
ungis bera í sér dauðadóm er það hertist að henni eins og það ætlaði
að klippa líkama hennar í tvennt. Hún vissi að hún hafði ekki afl til
að vinna á því og nú fólst eina von hennar í löngun og trú á að ein-
hver kraftur, æðri hennar, gæti hrifið hana úr viðjum þessa bands og
103