Tímarit Máls og menningar - 01.06.1994, Síða 41

eru bara þrír höfundar sem ég les undir þessum kringumstæðum, og þeir
bregðast mér næstum aldrei. Dauðu blaðsíðurnar fara í bréfakörfuna strax
í bítið næsta morgun, og aðrar skárri verða til.
Einn þessara þriggja höfunda er Snorri Sturluson. Hann skrifar til dæmis:
Þá drífur snær úr öllum áttum. Frost eru þá mikil og vindar hvassir.
Ekki nýtur sólar.
Þetta eru fallegar setningar, og röðin á þeim afburðagóð. Einhverjum kann
að vísu að þykja þetta lítil tíðindi hjá Snorra, bara veðurfregnir. En þá er til
þess að taka að hann er hér að segja ffá heimsendi.
Annar þessara lausnara minna úr rithafti er Voltaire. Við skulum halda
okkur við lýsingar á heimsendi.
Páll postuli segir að lúður muni gjalla á dómsdegi. Lúðrarnir hljóta
að verða margir því að jafnvel þrumur heyrast ekki nema stuttan
spöl. Hvað skyldu lúðrarnir verða margir? Guðfræðingar eru ekki
búnir að reikna það út. Þeir eiga það eftir.
Þriðji lausnarinn er Þórbergur Þórðarson. Látum hann segja frá hliðstæðum
stórmerkjum við heimsendi. Sambýlismaður hans í Bergshúsi, Oddur Ólafs-
son, kom ekki heim fyrr en um miðnætti kvöld eftir kvöld, og öllum sýnilegt
að hann var að verða breyttur maður í útliti og umgengni.
Hvað er að Oddi?
Sumir héldu, að hann væri farinn að elska. Aðrir fullyrtu, að hann
væri byrjaður að brosa. Einhverjir staðhæfðu, að það gæti ekki átt
sér stað, því að ef hann væri úti að brosa kvöld eftir kvöld, hlyti
hann að vera búinn að fá bláa bauga undir augun.
Það sem hafði gerzt var að Oddur Ólafsson hafði fundið Jesú í Hjálpræðis-
hernum.
Þórbergur Þórðarson var vinur minn frá því ég man eftir mér, og áfram
meðan báðir lifðu. Sú vinátta veitir mér nærtækar forsendur til að fella þann
dóm að ég hef ekki til þessa komizt með tærnar þar sem þeir Þórbergur,
Snorri og Voltaire hafa hælana í þeirri erfiðu list að smíða setningar og raða
þeim saman í góða og rétta röð. En ég leyfi mér að líta svo á veitingu
stílverðlauna Þórbergs til mín að hin virðulega dómnefnd kannist við að ég
hafi, að minnsta kosti stundum, verið að reyna. Ef til vill kannast nefndin þá
líka við það að heimspeki geti verið bókmenntir fyrst það getur verið
einhvers konar stíll á henni.
TMM 1994:2 39
L