Tímarit Máls og menningar - 01.06.1994, Qupperneq 91

hefur fyrirgert réttinum til að fjalla um réttlæti svo mark sé á takandi. Raunar
þyrfti, en það er ekki hægt að gera því skil hér, að reyna að gera greinarmuh
á því að marka stefnu í innflytjendamálum og virða rétt fólks til að leita
pólitísks hælis. Svo þverstæðukennt sem það annars kann að virðast, þá er
réttur manna til að biðjast hælis af pólitískum ástæðum (hann er enn
viðurkenndur í Frakklandi, af pólitískum ástæðum) ekki eins pólitískur
vegna þess að hann stangast í orði kveðnu ekki á við hagsmuni þess þjóðríkis
sem veitir þeim viðtöku. En fyrir utan hvað það er erfitt að gera greinarmun
á innflutningi og pólitísku hæli, er nánast ómögulegt að einangra hreinar
pólitískar ástæður þess að menn gerast útlagar, þær sem samkvæmt stjórn-
arskrá okkar eiga að vera rökin fyrir veitingu pólitísks hælis. Þegar öllu er á
botninn hvolft er atvinnuleysi í erlendu ríki merki þess að lýðræðið sé ekki
sem skyldi þar í landi og ákveðið form pólitískra ofsókna. Auk þess, og það
er hluti af dæminu, eiga hin auðugu ríki heimsins að einhverju leyti sök á
þeim kringumstæðum sem valda því að menn flytjast úr landi eða hrökklast
í útlegð (þó ekki væri nema vegna þeirra vaxta sem skuldsettar þjóðir þurfa
að greiða af erlendum skuldum). Hér erum við komin að mörkum stjórn-
mála og lögfræði: það er alltaf hægt að sýna fram á að réttur manna til að
hljóta pólitískt hæli geti verið enginn eða ótakmarkaður. Þetta hugtak er með
öðrum orðum ennþá ákaflega opið og sveigjanlegt enda þótt menn hafi litlar
áhyggjur af því nema á róstusömum tímum. Það þarf að taka þetta hugtak
til gagngerrar endurskoðunar, vilji menn komast eitthvað áfram með þessa
umræðu, eða hreinlega skilja hana (t.d. umræðuna milli þeirra sem vilja
halda tryggð við stjórnarskrána og manna eins og Charles Pasqua [núver-
andi innanríkisráðherra Frakka, en hann hefur beitt sér fyrir afnámi laga um
að Frakkland sé griðland ofsóttra. Aths. þýð.] sem vilja breyta ákvæðum
hennar um pólitískt hæli til samræmis við forna og nýja „franska þjóð“, sem
þá væri skyndilega ekki lengur orðin sú sama sem kaus sér þessa stjórnar-
skrá). En ég ætti að reyna að koma mér að því að svara spurningu ykkar. Þið
sögðuð að svo virtist sem „þjóðfélag og stjórnmálamenn“ nútímans hafi
„orðið undrandi“. Undrandi á straumi innflytjendanna eða á útlendinga-
hatrinu?
— Á útlendingahatrinu.
J.D.: Stjórnmálamenn, bæði þeir sem komust til valda hér í Frakklandi eftir
1981 og þeir sem hafa tekið við af þeim síðan, hafa ekki beinlínis lagað sig
að sjálfú útlendingahatrinu heldur hafa þeir lært að notfæra sér það eða
misnota til að blekkja borgarana. Stjórnmálamennirnir togast á um ákveð-
inn hluta kjósenda, þess hluta sem er mjög upptekinn af „öryggismálum“
(rétt eins og talað er um heilbrigðismál, enda er sagt að málið snúist um
heilbrigði þjóðarlíkamans sem á allt sitt undir öflugu heilbrigðiskerfi), kjós-
endur Þjóðarfylkingarinnar (Front National) sem tala um þjóðarlíkamann
TMM 1994:2
89