Skírnir - 01.04.1987, Síða 83

SKÍRNIR LÍF ER AÐ VAKA EN EKKI AÐ DREYMA
77
Sjálfsvitundin í þessu erindi er í fullu samræmi við skáldvitund
margra kvenrithöfunda á þessum tíma. Einnig er athyglisvert
hvernig hún samsamar mynd hauksins snillings- og ofurmennis-
hugmyndinni á sama hátt og karlarnir gera, þeirri mynd sem hún
þráir helst að líkjast en sjálfsvitund hennar og umhverfi banna
henni. Fugl Huldu er lítill en þráir að líkjast hauknum. Ellen Moers
segir í „Metaphors“:
... örninn og dúfan eru algengustu andstæðurnar meðal fugla... andstæð-
ur . . . milli viðkvæms, kvenlegs og dulræns heilagleika og árásargjarnrar,
ráðríkrar og skipuleggjandi kunnáttu.58
Myndmál sem þetta tíðkaðist auðvitað einnig í íslenkum skáld-
skap þessa tíma. Nærtækt dæmi má nefna úr Galdra-Lofti en þar
segir Steinunn svo um Loft (sem hefur flesta þætti ofurmennis):
Þegar valurinn heggur rjúpuna í hjartað vælir hann, því að þá skilur
hann, að rjúpan er systir hans.59
Hefðin fyrirmunar Huldu að samsamast ránfuglinum eða eðlis-
þáttum hans. Skáldfuglar hennar eru því ætíð litlir. I ljóðinu „Aft-
anbjarma“ talar Hulda um litlu Ijóðsvöluna sína. Þetta myndmál
gæti skýrt lokaerindi „Upp til heiða“ en þar segir Hulda:
I lynginu fann hún fylgsni
og fljettar nú hreiðrið í ró. -
Jeg vildi að fálkinn flygi
til fjalls, eða lengst út á sjó.60
Hin ólíka skáldvitund Huldu vekur með henni löngun til að halda
hlífiskildi yfir rjúpunni, fugli sem hin skáldin höfðu litla samúð
með.
Þótt Hulda hefði ólík viðhorf til ofurmennisins var frelsisþráin
hin sama með henni og samskáldum hennar. Hún var, eins og þau,
reiðubúin að fórna öllu fyrir tækifærið því að hún vildi fremur far-
ast en geta ekki ort:
. . . hvort litla ljóðsvalan mín
í lundinum þínum fái að syngja meira.
Jeg vildi heldur vita hana deyja
en vængbrotna og tónum horfna þreyja.61