Skírnir - 01.04.1987, Side 87

SKÍRNIR LÍF ER AÐ VAKA EN EKKI AÐ DREYMA
81
Þú brenndir flugham minn fögrum eldi,
en fjaðrirnar uxu mjer skjótt á ný
og fyr en sólroðinn sezt að kveldi
með svönum frjálsum á haf jeg sný.74
Þetta ljóð er um margt sérstakt fyrir kvæði Huldu. Hér notar
hún sér frásögnina úr Völundarkviðu en sér hana í nýju ljósi, út frá
frelsisþörf konunnar. Einnig er athyglisvert að eina konan sem ríf-
ur sig lausa frá hinu hefðbundna hlutverki sínu skuli vera valkyrja.
Það getur varla verið tilviljun.
Ahugavert er að sjá hversu erfitt konan á með að yfirgefa elsk-
huga sinn því að eins og Ragnhildur Richter bendir á býður hún
honum samfylgd á flugi sínu. Aftur á móti er konan vön að bíða
meðan karlinn er á flugi. I ljóðum karlskálda, eins og Jóhanns
Gunnars Sigurðssonar, skilur „ofurmennið“ ástina sína alltaf eftir
er það heldur út í heim í leit að frægð og frama og þykir ekkert til-
tökumál. Utþráin sigrar ástina. Munurinn liggur auðvitað í því að
snillingurinn gerir þad sem gera þarf, úr því að hann verbur að
halda utan, meðan konan þarf ekkert að fara og genr þess vegna
rangt í því að yfirgefa elskhuga sinn. Þó að konurnar megi hvorki
né geti slitið sig frá mönnum sínum hljómar það allt öðru vísi ef
ljóðmælandinn er kona sem bíður elskhuga síns. I ljóði Huldu „Því
gleymi jeg aldrei“ segir stúlkan sem bíður mannsins sem hún
elskar:
Liðnir eru dagar,
liðin ár
síðan jeg hinzt
þjer hendur rjetti.
Veiztu, að ástin
ennþá vakir
einmana handan við höf.75
Engu skiptir þótt hann snúi aldrei aftur því að hún er skilnings-
rík og veit að hann verður að sigra heiminn í ákafa æsku sinnar.
Karlmanninum er það eðlilegt að yfirgefa ástina sína ef hann vill
halda yfir höf í leit að frægð og frama en það er konunni ekki þar
sem hún er fjötruð af umhverfinu og dómum þess.
Huldu gafst aldrei kostur á að fullnægja frelsisþörf sinni, ólíkt
Skímir - 6