Skírnir - 01.04.1987, Qupperneq 129

SKIRNIR
LITLI MAÐURINN GRÁI
123
stolið rekkjuvoðunum undan mér úr rúminu mínu verðurðu
hengdur.“
„Yðar hátign," sagði litli maðurinn. „Farið ekki fram á annað
eins. Yðar er svo vandlega gætt að aumur maður eins og ég get
ekki einu sinni komist nálægt höllinni."
„Gerirðu þetta ekki,“ sagði kóngur, „fæ ég þá ánægju að sjá
þig hengdan.“
Þegar litli, grái maðurinn var kominn heim í kotið varð hann
sér úti um langt band og körfu. Karfan var fóðruð með mosa og
í hana lét hann kattarlæðu með kettlinga sína. Svo fór hann af
stað þegar dimmt var orðið. Hann fór hljóðlega í myrkrinu,
komst að höllinni og klifraði upp á þakið án þess að nokkur yrði
hans var. Þessi litli og fimi maður var ekki lengi að komast inn
um glugga og saga manngengt gat á gólfið.
Þegar hann var kominn í svefnherbergi kóngs tók hann var-
lega sængina úr hinni konunglegu hvílu og bjó þar um kisu og
kettlingana. Síðan gekk hann svo frá rúminu að sem minnst sæ-
ist missmíði og las sig á festi sinni upp á sængurhimininn og beið
þess er verða vildi.
Það var framorðið þegar kóngur og drottning komu að hátta.
Ljósið var slökkt og drottningin var í þann veg að leggjast fyrir
þegar hún rak upp skelfilegt óp og skaust í hinn enda herbergis-
ins.
„Hvað er að? Ertu orðin vitlaus?" spurði kóngur. „Þú vekur
alla í höllinni.“
„Farðu ekki í rúmið,“ sagði drottningin. „Eg rak fótinn í
eitthvað mjúkt og volgt.“
„Hvers vegna segirðu ekki strax að það sé draugur í bólinu?"
sagði kóngur spottandi. „Konur eru alltaf kjarklausar.“
Að svo mæltu gekk hann hetjulega til sængur en þaut sam-
stundis fram úr rúminu með ógurlegu öskri og með köttinn
hangandi á fæti sínum.
Lífverðirnir heyrðu óp kóngs og komu nú og börðu þrisvar
að dyrum með kesjum sínum og spurðu hvort hjálpar væri þörf.
„Kyrrir," kallaði kóngur, sem skammaðist sín fyrir veikleika
sinn og vanstillingu og óskaði ekki að auglýsa það nánar.