Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.1993, Qupperneq 160

Bjöm Magnússon
170), en annars við alla þá, sem vér getum náð til og fundið til með.
„Sérhver verður náungi minn, þegar atvik lífsins færa hann nálægt mér
og vísa honum á mig, á hjálp mína, kærleik minn, eðli mitt og eigur
mínar, og hann er það að svo miklu leyti sem honum er vísað á það.”
„Það er þannig alls ekki á voru valdi, hver er náungi vor, hann er sýndur
oss, hann birtist frammi fyrir oss: hér er ég” (Johs. Miiller, Reden Jesu, I.
bls. 327, 331). Samúð kristins manns með öllu sem lifir á að vera svo rík,
að hann geti ekkert aumt séð án þess að rétta því hjálparhönd, og jafnvel
leggja fram sinn síðasta eyri (sbr. Mk. 12,44). Þessi samúð nær jafnt til
dýranna, hinna mállausu bræðra vorra. Rómverska kirkjan mótmælir því,
að dýrin eigi heimtingu á samúð vorri, þar sem þau séu ekki jafnburða
við mennina að skynsemi eða eigi nokkur réttindi (sbr. Inge, Ethics, bls.
284n). Slíkt getur engan veginn samrýmst boði Jesú um að þjóna öllum
smælingjum, enda sýndi sá dýrlingur kaþólskunnar, sem líkastur hefur
verið Kristi, dýrunum samúð og allri skepnu. Það er því skylda kristinna
manna að vinna gegn allri pyntingu dýra, og ekki síst drápi þeirra sér til
dægrastyttingar. Það er hugsjón Jesú, að ekki falli einn spörr til jarðar án
vilja föðurins, þegar hann lýsir hinu frjálsa lífi guðsríkisins.
e) Lækning sjúkra
Það er ekki hægt að ræða svo um verkun hins guðlega lífs í heiminum
sem fórnfúsa þjónustusemi, að ekki sé minnst á baráttuna gegn
sjúkdómum mannanna. í sjálfri bæninni Faðir vor kenndi Jesús oss að
biðja um frelsun frá hinu illa, og er þar að vísu sennilega um allt
mannlegt böl að ræða, en í því eru sjúkdómar sálar og líkama svo mikill
liður, að enginn vafi er á því, að hann hefur hugsað til þeirra. Það sýnir
ekki síður starf hans sjálfs. Ef vér eigum að gera nokkra alvöru úr öllu
tali voru um að líkjast honum, þá ber oss sannarlega að líkjast honum
einnig í umhyggjunni fyrir hinum sjúku. Eftir frásögnum guðspjallanna
að dæma, og sérstaklega Markúsarguðspjalls, sem vér verðum að treysta
að flytji réttasta mynd af lífi Jesú, þá hefur stærsti liðurinn í starfsemi
hans verið lækning sjúkra. Nú mun því að vísu vera svarað til, að hann
hafi haft þá gáfu til lækninga, sem enginn annar hafi vald á, og er það að
vísu rétt, en hitt mun þó nærri sanni, að eitthvað af þeirri gáfu sé í
hverjum manni, svo framarlega sem sá andi Guðs; sem starfaði í Kristi,
verkar einnig í öðrum mönnum. Er nokkuð vikið að því framar. Jesús
lagði það einnig fyrir lærisveina sína að lækna sjúka, vekja upp dauða,
hreinsa líkþráa, reka út illa anda (Mt. 10,8), eins og þeir líka gerðu fyrst í
stað. Kristindómurinn; sem tengiliður milli hins andlega og hins efnislega,
sem sú lífsstefna, er flytur hinn andlega veruleika inn í daglega lífið,
hefur áreiðanlega þá skyldu að hagnýta hina andlegu krafta til líknsemdar
við böli mannanna. Og engum ætti að standa nær en honum, að greiða
leið hinum andlegu máttarstraumum til bjargar gegn böli mannanna, og
engir ættu að vera seinni til en forsvarar hans að efast um veruleik þess
máttar, og möguleika þess, að notfæra hann að dæmi meistara síns. Sagði
hann ekki: „ Ef þér hafið trú eins og mustarðskorn, þá munuð þér segja
158