Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.1993, Síða 182

Bjöm Magnússon
Annað væri fásinna og Sísýfosarvinna. „Bygging mannfélagsins, og sú
hegðun, sem það ætlast til af meðlimum sínum, er í mörgum greinum
langt undir hinu kristilega máli, og samfélags sannfærðra lærisveina
Krists er þörf bæði til að vera vitni um trú sína og til að styðja hvorir
aðra í því að standa á móti því samlagi um samvirka sekt með
takmarkaðri ábyrgð sem í Nýja testamentinu er kallað heimurinn” (Inge,
Ethics, bls. 399). Við þessi orð hins virðulega breska kirkjuöldungs má
aðeins bæta því, sem og er fyllilega í anda hans, að til þess að sú mótstaða
sé áhrifarík þarf samfélag lærisveinanna að vera samvirkt félag með
fullri ábyrgðartilfinningu fyrir því, að því beri að gera réttlæti guðsríkis-
ins alráðandi í öllum samskiptum mannanna.
Hér er hið rétta svið leikmannastarfseminnar að boðun kristindómsins,
enda er það staðreynd, að besta starfið að þessum málum hefur einmitt
verið unnið af leikmönnum, þótt því hafi best verið komið fyrir þar, sem
prestar og leikmenn hafa starfað í sameiningu. Hér má ekki vera neinn
rígur milli kirkjunnar eða þjóna hennar og hinna frjálsu starfsmanna, er
finna sig kallaða til starfsins. Og best fer á því, til þess að fullt jafnvægi
haldist og ekki verði neinar öfgar ráðandi, að hin almenna kirkja hafi
forystu í þessu kristniboði sem öðru. Með því fullnægir hún tilgangi
sínum og sannar tilverurétt sinn. En ef hún sýnir sig ófúsa til að snúa sér
beint að hinum aðkallandi verkefnum félagslífins, þá sýnir hún með því,
að hún er ekki vaxin því hlutverki, að hafa forystu í boðun kristindómsins
meðal þjóðanna.
Hver sú stofnun, sem að boðun kristindómsins vinnur, þarf að vera
búin hæfileikum til að laga sig eftir umhverfi sínu og þeirri samtíð, sem
hún starfar með. Hún þarf að vera í fararbroddi í öllum þeim málum,
sem snerta framkvæmd fagnaðarerindisins, en það er nokkurn veginn
sama sem í öllum málum, sem varða heill manna. Henni er ekkert
mannlegt óviðkomandi, og hún ætti frekast allra stofnana að vera „up to
date”, búin öllum þeim hjálparmeðulum og beita öllum þeim starfs-
aðferðum sem fullkomnastar eru þekktar á hverjum tíma. Þessi krafa er
meiri en svo, að henni verði fullnægt með því fyrirkomulagi, sem nú er á
starfi kirkjunnar. En þetta þarf kirkjunni að vera ljóst. Hún má hvergi
láta sér nægja minna en þá æðstu þekkingu, tækni og skipulagningu, sem
hver tími hefur yfir að ráða. Þetta hefur henni skilist á sumum sviðum,
en ekki öllum. Sem dæmi þess má taka hjúkrunarstarfsemi kaþólsku
kirkjunnar. Hún byggir sjúkrahús, sem í engu standa að baki því fremsta,
sem þekkt er í þeirri grein. Þetta er kunnugt á landi hér, þar sem sú
kirkja á þó lítil ítök. Þannig á kirkjan að fara að á öllum sviðum. Hvar,
sem eru aðkallandi vandamál fyrir höndum, þar á samtíðin að finna, að í
kirkjunni, eða starfsemi kristindómsins, er að leita þess aðila, sem hefur
fyllstu möguleika til að leysa það svo vel fari. Ekkert minna en hið besta
er hæfandi slíkri stofnun, sem á að vinna að útbreiðslu guðsríkis á jörðu.
íslensk kristni hefur sýnt nokkurn lit á þessu, sem skylt er að geta, eins og
með stofnun ellihælis, sem að vísu er ekki verk kirkjunnar sem heildar,
en sem er að öllum ytra útbúnaði sambærilegt við aðrar slíkar stofnanir,
180