Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1985, Blaðsíða 30

28
MULAÞING
til þess að sækja ull og voru bændur á þessum slóðum önnum kafnir
við að flytja ull sína til Víkur og því fátt um hesta heima. En Sigríður
tók málið í sínar hendur og hætti ekki fyrr en Vigfús lét undan og
lánaði mér hest alla leið að Maríubakka. Þau Þykkvabæjarhjón, Jón
og Sigurveig, ætluðu að taka hestinn með sér til baka. Ég man að
Sigríður sagði: „Hann Rauður fer ekki illa með þig. Þetta er gamli
reiðhesturinn minn. Svo ræður Vigfús hvort hann lætur þig borga eitt-
hvað fyrir hestlánið. Aðalatriðið er að þú fáir hestinn.“
Gömlu hjónin höfðu ákveðið að gista í Hlíð og þar átti ég að hitta
þau morguninn eftir en vera í Flögu um nóttina. Allt gekk þetta eftir
áætlun og nú fékk ég skemmtilega ferðafélaga, sem þekktu hverja
þúfu og hverja laut. Gaman hafði ég af þegar Sigurveig sagði við karl
sinn: „Það er ófleygur ungi þarna í götunni,“ og Jón vék hestinum út
af götutroðningnum og sagði: „Hafðu góða þökk fyrir, kona góð.“
Sömu orð voru viðhöfð þegar hún vakti athygli hans á kóngulóarvef í
götunni.
Jón minntist á, að þegar hann var ungur maður hefði hann verið til
sjóróðra einhvers staðar suður með sjó. Þar glímdi hann við sjómennina
og auðvitað lagði hann þá alla. Hann fór líka til spákonu og hún byrjaði
á því að segja honum ýmislegt sem fyrir hann hefði komið. Meðal
annars sagði hún honum að hann ætti stúlku austur í sveitum. „Hvað
vissi hún um það?“ sagði Sigurveig og fór hjá sér eins og ung stúlka.
Nú höfðu þau búið saman í áratugi og Jón hefur eflaust oft sagt: „Hafðu
góða þökk fyrir kona góð,“ og hún átt það skilið.
Ekki datt mér í hug að ég þekkti neitt til þessa fólks, en þó fór það
svo, að það uppgötvaðist að Bjarni bróðir Sigurveigar hafði verið nem-
andi hjá séra Jóni í Bjarnanesi þegar foreldrar mínir áttu þar heima.
Bjarni var barnakennari á Austfjörðum í mörg ár.
Áfram héldum við í indælu veðri og fórum okkur hægt. Af og til
mættum við Síðubændum með ullarlestir. „Komdu nú sæl,“ sögðu þeir
og drógu seiminn og riðu framhjá. Áður höfðum við farið yfir Skaftá
skammt frá Klaustri. Ég fór á undan yfir ána og heyri þá hróp og
fyrirbænir að baki mér. Samferðafólkið hafði þá séð að gjörðin á
hnakknum mínum hafði slitnað og var hrætt um að ég dytti af baki í
ána. Ég hefði sjálfsagt verið hrædd líka ef ég hefði vitað af þessu.
Engin var samt hættan því áin var hrælítil.
Næsti gististaður hjónanna var Foss á Síðu, en áður en við komum
þangað hittum við Snorra lækni á Breiðabólsstað. Hann sagði okkur
að á Fossi væru veikindi og slæmar ástæður. Taldi þó að fólkið vildi