Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1993, Blaðsíða 199

MÚLAÞING
197
neðst í fjallinu, rann niður og stefndi beint á mig. Ég var í vanda staddur
hvort ég ætti að herða reiðina eða vera kyrr. En nú tók ég eftir því að á
hellunni var einhver dökk flygsa, sem ég áttaði mig ekki á hvað var,
enda tíminn naumur. Nú vildi svo til að hellan stoppaði rétt fyrir aftan
mig. Mér létti en varð um leið ekki lítið undrandi, því dökka flygsan á
hellunni var engin önnur en gráa ærin mín, sem var fljót að koma fyrir
sig fótunum og hlaupa burtu og sást ekki fyrr en um haustið í réttunum.
En þarna varð fagnaðarfundur frá minni hálfu.
Busla.
Ég átti rauða meri er ég kallaði Buslu. Marga ferðina fór ég á henni
vítt um sveitina og í kaupstað. Fannst mér alltaf gaman að ríða henni
hratt inn Hálsströndina og var þá hýr eftir að hafa fengið vel í staupinu í
versluninni á Djúpavogi og Busla heimfús. Hún var eldfjörug og létt á
sér eins og eftirfarandi saga ber með sér:
Ég var að koma frá Djúpavogi og átti þá heima á Bragðavöllum, hafði
fengið vel í staupinu, var auðvitað ríðandi á Buslu minni og söng við
raust. Ég reið hratt, því Busla var vel heimfús. Er ég kom inn úr klifinu
utan við Búlandsnesbæinn, sá ég allt í einu að kýr stóð þvert yfir götuna
og gömul kona sat undir henni og var að mjólka. Ég sá þær ekki fyrr en
ég var næstum kominn að þeim. Nú var ég illa settur, merin á mikilli
ferð og ekkert virtist geta komið í veg fyrir stórslys. En er Busla var
komin að kúnni, hóf hún sig á loft léttilega og fór yfir bæði kú og konu
og hélt sprettinum heim að Hamarsá rétt fyrir neðan túnið á Bragðavöll-
um.
Fleira verður ekki tínt til af frásögnum að sinni.