Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1993, Blaðsíða 118

116
MÚLAÞING
ég hana eitt sinn er ég var að fara í vinnuna í Kúnstverslun Kristínar, en
þar vann ég að hálfu, og biður hún mig að koma til sín er ég kæmi að
utan, en því vildi ég ekki lofa því maður veit aldrei hvað framundan er.
Þetta var 1913, og hafði Björn leitað sér lækninga í Danmörku og lá á
ríkisspítalanum þar, og síðan í Sviss þar sem hann náði nokkrum bata og
kom heim 1918.
Hann tók þá aftur til við orðabókina sem nú er kennd við Blöndal, því
Björn hafði safnað miklu af orðum meðan hann lá veikur, en ég held að
hans sé hvergi getið varðandi bókina.
Fær hann síðan spönsku veikina og það reyndist honum ofviða eftir öll
veikindin og deyr hann úr henni.
Gyða kona hans fór nokkru eftir lát Björns til Hafnar með dætumar
tvær, þær Kristínu og Sigríði, en Þórunn var dáin. Högni sonur hennar
ólst upp hjá bróður Gyðu. Hún hafði fengið vinnu í Höfn við að spila á
píanó við bíóin, en við komuna þangað ofkælist hún, fær lungnabólgu
og deyr.
Svo var það nú í mars 1913 að ég legg af stað út í hann stóra heim, en
það var enginn kvíði í mér, það var ekki á þeim árum. Það átti að borga
farið mitt því ekki hafði ég tök á því.
Ég lenti á fyrsta farrými með konu sem hét Guðrún Hall og var systir
Jóns Hall á Starmýri í Alftafirði. Við fengum ljómandi gott veður og
vorum að mig minnir 8-10 daga á leiðinni. Við stönsuðum aðeins í
Leith, en ekki nógu lengi til þess að við gætum skoðað okkur um í Edin-
burg. Þar var þetta umtalaða ,,Prinsessstreet“ sem er svo gríðarlega fal-
legt.
Þegar við komum til Hafnar var enginn kominn til að taka á móti mér
og var ég nú heldur kvíðin og henni Guðrúnu Hall fannst leiðinlegt að
skilja mig eftir eina en dóttir hennar sótti hana.
En þá veit ég ekki fyrr til en að Ríkarður Jónsson rekur höfuðið inn úr
gættinni og var hann að grennslast eftir Islendingum sem komu með
skipinu.
Bað ég nú Ríkarð blessaðan að fylgja mér heim til þeirra í Willemoes-
gade og fórum við í sporvagni, en ég varð að skilja dótið mitt eftir. Júlí-
us Guðmundsson húsbóndi minn hafði spurst fyrir um skipið um morg-
uninn og var honum sagt að það kæmi ekki fyrr en seinni partinn.
Þau hjónin voru nú heldur hissa þegar ég kom og lá frúin í rúminu ný-
búin að eiga barn sem hún því miður missti, en þrátt fyrir það eignaðist
hún síðar öll börnin sín heima, hún vildi það frekar en að fara á spítala.
Já, þarna kom ég á þetta yndislegasta heimili sem ég get hugsað mér og