Tímarit Máls og menningar - 01.05.2008, Síða 81

TMM 2008 · 2 81
D e i l u r u m l e s t u r r ó m a n a
f­jölm­enni búa, m­eð­ því einu, að­ bægja við­sjárverð­um­ bókum­ f­rá hús-
dyrum­ sínum­.“35 Einar t­aldi jaf­nf­ram­t­ að­ m­enn væru í síf­elldri hæt­t­u á
að­ dragast­ f­rá því sem­ st­yrkt­i og ef­ldi andann, að­ því sem­ æsir hann og
svæf­ir svo. Lest­ur góð­ra bóka væri því af­skaplega m­ikilvægur f­yrir vel-
f­erð­ hvers einst­aklings, og gæt­a þyrf­t­i að­ því að­ lélegar eð­a vondar
bækur kæm­ust­ ekki nærri þeim­ og leiddi þá í ógöngur.
Í apríl 1902 var haldinn f­undur í Lærð­a skólanum­ um­ bókaval skóla-
pilt­a, að­ þessu sinni í bekkjarf­élagi 2. bekkjar. Um­ræð­uef­nið­ var Hvaða
bækur eigum vjer að lesa fyrir utan námsgreinar? Á f­undinum­ t­ók Björn
Jósepsson, síð­ar læknir (1885–1963), t­il m­áls m­eð­al annarra. Hann t­aldi
að­ róm­anar gæt­u verið­ ágæt­ir ef­ þeir væru rét­t­ valdir – en um­f­ram­ allt­
æt­t­u skólapilt­ar þó að­ lesa Íslendingasögurnar. Guð­jón Baldvinsson,
síð­ar kennari á Ísaf­irð­i (1883–1911), sagð­i að­ hægt­ væri að­ læra ým­islegt­
af­ róm­önum­ – t­il dæm­is hvernig æt­t­i að­ velja sér st­úlku – en bæt­t­i við­
að­ róm­anar æt­t­u ekki að­ sit­ja í f­yrirrúm­i f­yrir íslenskum­ bókum­. Guð­-
m­undur Hlíð­dal, síð­ar póst­- og sím­am­álast­jóri (1886–1965), t­aldi að­
ráð­leggingar sem­ væri hægt­ að­ f­á í róm­önum­ um­ það­ hvernig hægt­ væri
að­ velja „góð­a og vel kost­um­ búna st­úlku“ væru of­t­ lít­ils virð­i, því m­enn
gæt­u orð­ið­ blindir af­ f­egurð­ ákveð­inna st­úlkna og þá sæt­i f­egurð­in í f­yr-
irrúm­i f­yrir öllu öð­ru. Guð­jón Baldvinsson t­ók þá af­t­ur t­il m­áls og t­aldi
að­ slík ást­ væri „suð­ræn holdleg ást­“ en ekki „norð­ræn hrein ást­“!36
Útgáfa Jóhanns „próka“
Um­ræð­ur innan Lærð­a skólans um­ m­ögulega skað­sem­i róm­ana voru
að­eins f­orsm­ekkurinn að­ því sem­ kom­a skyldi. Um­ og ef­t­ir aldam­ót­in
1900 birt­ust­ ót­al sm­ásögur og neð­anm­álssögur í íslenskum­ blöð­um­ og
t­ím­arit­um­, sem­ m­argir álit­u hálf­gerð­an sorplest­ur.37 Árið­ 1907 von-
uð­ust­ sum­ir t­il þess að­ „eldhúsróm­ana öldin“ væri að­ líð­a undir lok,38
að­rir t­öldu að­ þessar bókm­ennt­ir m­yndu drepa nið­ur bæð­i f­egurð­ar-
sm­ekk landsm­anna og þjóð­ernið­.39 Þorst­einn Erlingsson skáld (1858–
1914) t­aldi að­ blöð­in hef­ð­u alið­ upp bókm­ennt­asm­ekk alþýð­u því að­ hún
hef­ð­i m­est­an áhuga á neð­anm­álssögum­ þeirra sem­ væru yf­irleit­t­ „jaf­n-
ót­ækar að­ ef­ni og m­áli, en haf­a þann kost­, að­ við­ þær þarf­ lesarinn
hvort­ki m­ikla hugsun né skilning, en get­ur t­ekið­ þær inn eins og Bram­a
eð­a brennivín t­il að­ æsa t­ilf­inningarnar, og því verð­a þær vinsælar.“40 Í
desem­ber 1909 skrif­að­i Jónas f­rá Hrif­lu (1885–1968) nokkrar greinar í
Ingólf þar sem­ hann gagnrýndi róm­anaút­gáf­u Jóhanns „Próka“ Jóhann-
essonar (1870–1914) harð­lega, en Jóhannes haf­ð­i gef­ið­ út­ ým­sa róm­ana
ef­t­ir bandaríska höf­unda árin á undan. Jónas t­aldi að­ þessar bókm­ennt­-