Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.02.1998, Blaðsíða 78

Þankastrik
Þankastrík er fastur dálkur í blaðinu og höfundur hvers pistils stingur upp á þeim næsta. I Þankastriki gefst
hjúkrunarfræðingum færi á að tjá sig um ýmisiegt sem varðar hjúkrun og er þeim hjartfólgið. Pistlarnir
geta fjallað um ákveðin málefni, sögur afkynnum við sjúklinga eða starfsfólk, eitthvað sem hefur orðið
höfundum til hugljómunar eða hvaðeina annað sem tengist starfinu og hugmyndafræði þess. Ólafía Páls-
dóttir, sem skrifaði Þankastrik síðasta blaðs, skoraði á Hönnu Þórarinsdóttur sem hér tekur upp þráðinn.
hvers vegna að bíðja?
Hanna Þórarinsdóttir
Bænin má aldrei bresta þig,
búin er freisting ýmislig.
Þá líf og sál er lúð og þjáð,
lykill er hún að Drottins náð.
(Hallgrímur Pétursson)
Mig langar aö gera bænina aö umhugsunarefni, hið dýr-
mæta samskiptatæki Guðs og manns. Aö biðja er að tala
við Guð - og hlusta. Bænin er stórfenglegur leyndardómur,
en þó einfaldasta athöfn sem til er. Eigi að síður forðast
margir þessa boðleið. Hvað getur valdið því? Má vera að
feimni, hroki, tímaleysi, vantrú eða jafnvel algjört andvara-
leysi eigi þar nokkra sök, - átyllurnar geta verið margar.
Ef til vill er ekkert rúm lengur fyrir Guð í nútímanum, í
kapphlaupi okkar eftir velsæld og hamingju. Við leitum
stöðugt nýrra leiða til að auka lífsgæðin, en hlaupum svo
æði oft fram hjá því, sem raunverulega getur veitt okkur
hina eftirsóttu vellíðan: sálarfriðinn - sátt við Guð og menn.
Guð er gjarnan notaður sem varadekk, skelit undir, ef
springur, settur’í skottið, þar til springur á ný. Því að Ijóst
er, að flestir leita til æðri máttar, Guðs, þegar áföll dynja
yfir, þó að trúin hafi aldrei skipt nokkru máli í lífinu. En þá er
ef til vill oft örðugt að vita, hvers leita ber. Aðeins í bæninni
er algjörlega unnt að afhenda Guði vandamál sín og biðja
um hjálp og leiðsögn.
Flest erum við skírð til kristinnar trúar, þar er frækornið.
En þroskaleiðin er misgreið. Okkar er að velja: að þiggja
eða hafna. Leggja þarf jafnmikla rækt við trú og bæn í
lífinu sem aðra þætti þess, eigi trúin að verða það hald-
reipi, sem við getum treyst í lífsins ólgusjó. Hinn mesti
þroski kristins manns er að fela sig alveg Guði á vald,
treysta Honum og bæn Hans mun verða sem hin mjóa
taug, er hreyfir vöðva almættisins.
Líf Krists var ein samfelld kærleiksþjónusta í þágu
mannkyns. Hann eftirlét okkur fyrirmynd. Við eigum fyrst
og fremst að vera farvegur fyrir kærleika Guðs. Hann leitar
stöðugt hjarta okkar og handar öðrum til líknar. í því felst
starf okkar hjúkrunarfræðinga. Við njótum þeirra forrétt-
inda að fá að starfa við hjúkrun, í lifandi og nánum tengsl-
um við þá, er liðsinni þurfa. Með þekkingu okkar og færni,
framkomu og nálægð höfum við oft varanleg áhrif á líf
þeirra er við önnumst og þá sem nákomnir eru. Það er
krefjandi hlutverk og oft harla erfitt en jafnframt ákaflega
ánægjulegt og gefandi.
En við erum bara mannleg og ekki óskeikul fremur en
aðrir og reynum því einnig vonbrigði og sorg í starfi okkar.
Hvert leitum við þegar við sjálf þurfum á styrk og um-
hyggju að halda? Getum við viðurkennt vanmátt okkar eða
þumbumst við áfram með byrðina á bakinu og þungann í
hjartanu? Myndi bænin hjálpa?
, Við kunnum öll einhver barnavers sem gott er að fara
með. Einnig og ekki síður er að móta hugsanir okkar í orð.
Bera áhyggjur okkar fram fyrir Guð, fela Honum það, sem
angri veldur í Jesú nafni. Við höfum enga afsökun. Bænin
er alltaf í nútíð og verður til hér og nú, hvar sem við erum
stödd. Hún er virkt afl í lífinu og máttur í magnþrota hönd-
um. Auðvitað rætast ekki allar bænir okkar á þann veg er
við óskum. Það vitum við en við vitum aftur á móti ekki
hvers vegna. Það er leyndardómur Guðs. En ávinningur
bænalífs er í öllum tilvikum friður í sál og sinni. Er þá ekki til
nokkurs unnið?
Á sama hátt getum við falið skjólstæðinga okkar Guði
og ef við treystum okkur til, boðist til að lesa fyrir þá úr
Guðsorði eða biðja fyrir þeim. Mörgum sjúkum finnst slíkt
bera merki einstakrar umhyggju og kærleika jafnvel þótt
þeim sé það framandi.
Skorti okkur áræði en teljum að þörfin sé til staðar ber
okkur skylda til að tryggja skjólstæðingum okkar slíkan
styrk. En öll getum við þó verið vakandi fyrir viðbrögðum
þeirra við tilvísun til Guðs í daglegu tali: Guð geymi þig.
Hanna Þórarinsdóttir skorar á Ingibjörgu Einarsdóttur að skrifa næsta Þankastrik.
78
Tímarit Hjúkrunarfræðinga • 1. tbl. 74. árg. 1998