Morgunblaðið - 01.02.2018, Blaðsíða 72

72 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. FEBRÚAR 2018
✝ Valborg Árna-dóttir hjúkr-
unarfræðingur
fæddist á Vopnafirði
12. febrúar árið
1930. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
12. janúar 2018.
Foreldrar hennar
voru hjónin Aagot
Fougner Johansen
húsfreyja og Árni
Vilhjálmsson héraðslæknir á
Vopnafirði. Valborg var miðju-
barn ellefu systkina, en þau
voru auk hennar í aldursröð tal-
in: Snorri, Kjartan, Árni, Kristín
Sigríður, Sigrún,Vilhjálmur,
Aagot, Rolf, Aðalbjörg og Þór-
ólfur. Af þeim lifa nú eftir þrjú
þeirra, þau Sigrún, Aagot og
Þórólfur.
Valborg giftist Inga Birni
Halldórssyni, f. 1929, d. 2009,
sambýlismaður hennar er Krist-
ján Norland. 3) Brjánn, f. 1964,
hljóðfæraleikari, eiginkona
hans er Bryndís Björgvinsdótt-
ir. Börn þeirra eru Björg, Guð-
rún og Ingi.
Valborg ólst upp á Vopna-
firði, og tók gagnfræðapróf frá
Menntaskólanum á Akureyri
1948. Hún stundaði síðan eins
vetrar nám við Húsmæðraskól-
ann á Löngumýri í Skagafirði.
Hún flutti til Reykjavíkur 1950
og starfaði þar í nokkur ár við
verslunar- og skrifstofustörf.
Árið 1972 hóf hún nám við
Hjúkrunarskóla Íslands og lauk
þaðan hjúkrunarprófi 1975 og
framhaldsnámi við Nýja Hjúkr-
unarskólann árið 1977. Valborg
starfaði á Landspítala, Borgar-
spítala en þó lengst á Landa-
kotsspítala eftir útskrift og lauk
starfsferli sínum, þá 73 ára
gömul, á Hrafnistu. Eftir að hún
fór á eftirlaun gerðist hún sjálf-
boðaliði hjá Rauða krossinum.
Útförin hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
frá Borgarfirði
eystra árið 1953.
Þau skildu 1981.
Foreldrar Inga
voru hjónin Anna
Guðný Guðmunds-
dóttir og Halldór
Ásgrímsson. Börn
Valborgar og Inga
Björns eru: 1)
Anna Guðný, f.
1955, hjúkrunar-
fræðingur, eigin-
maður hennar er Hans Dingler.
Sonur þeirra er Inúk og unnusta
hans er Geirný Ómarsdóttir.
Synir þeirra eru Benedikt og
Dagur. 2) Brynja, f. 1961, hjúkr-
unarfræðingur, eiginmaður
hennar er Guðmundur Óli
Hreggviðsson. Dætur þeirra
eru: a)Valborg, eiginmaður
hennar er Jón Otti Sigurðsson
og eru dætur þeirra Signý Alda
og Iðunn Brynja. b) Hallbera,
Amma var að mínu mati ólík
flestum þeim jafnöldrum sínum
sem ég hef kynnst. Alltaf svo
hress og kraftmikil, mikill harð-
jaxl og fyrirmynd. Hún skellti sér
í hjúkrunarnám á fullorðinsaldri,
fékk sér iPad og skráði sig á
Snapchat á níræðisaldri og ferð-
aðist um allan heim, frá Tíbet til
Brasilíu. Hún fór með okkur syst-
urnar í ferðir, m.a. til Suður-Afr-
íku, Túnis og Líbýu, og hvatti
okkur alltaf áfram þegar við
ákváðum að fara í stór ferðalög
eftir að hún var sjálf farin að tak-
marka sínar utanlandsferðir við
nálægari slóðir. Hún hætti samt
aldrei að ferðast og fór í örugg-
lega sjö utanlandsferðir eftir að
hún veiktist, bæði skemmtiferðir
og til að vera viðstödd útskriftir
og tónleika barna sinna og barna-
barna erlendis.
Amma var alltaf til staðar fyrir
okkur og mjög stór hluti af mínu
lífi. Þegar ég var lítil flutti hún til
að vera í göngufæri við Austur-
bæjarskóla sem við systurnar
gengum í og endaði ég ófáa skóla-
dagana heima hjá henni í grjóna-
graut og hangsi. Síðustu ár höfð-
um við einmitt endurnýjað þessa
hefð með reglulegum grjóna-
grautarboðum ásamt spjalli um
lífið og tilveruna. Við vorum báð-
ar sérstakir orkídeuaðdáendur,
ég átti eina og hún tvær, og sner-
ist spjallið alltaf á einhverjum
tímapunkti að ástandi og líðan
blómanna okkar. Mér þótti vænt
um að fá að taka við orkídeunum
hennar þegar hún kvaddi og nú
standa þær allar saman heima
hjá mér. Ein blómstrar enn, önn-
ur er að fella síðustu blómin og sú
þriðja er komin í dvala.
Elsku amma, við höfum átt
margar góðar stundir síðustu 25
árin og mér finnst ég heppin að
hafa fengið að kynnast þér svona
vel, bæði sem barn og svo á ann-
an hátt á fullorðinsaldri. Þú hefur
verið fastur punktur í mínu lífi og
það verður skrýtið að geta ekki
lengur kíkt inn á Snorrabrautina
í kaffi og spjall. Takk fyrir allt.
Þín
Hallbera.
Allsnakinn kemurðu í heiminn
og allsnakinn ferðu burt
frá þessum dauðu hlutum
sem þér, fannst þú hafa dregið á þurrt
og eftir lífsins vegi
maður fer það sem hann fer
og veistu á miðjum degi
dauðinn tekur mál af þér
ofmetnastu ekki
af lífsins móðurmjólk
kirkjugarðar heimsins
geyma, ómissandi fólk
(Magnús Eiríksson)
Amma mín, Valborg, var litrík
persóna, uppátækjasöm og að
mörgu leyti óútreiknanleg. Þegar
við áttum í samræðum var oft
eins og aldursbilið á milli okkar
gleymdist; hún kom fram við mig
eins og jafningja sinn og fékk
aldrei nóg af gríni og glensi, enda
held ég að hún hafi haft marg-
brotnari húmor en gengur og
gerist hjá hennar kynslóð. Hún
bjó yfir lífsgleði, forvitni og fróð-
leiksþorsta sem dreif hana áfram
og gerði það að verkum að hún
ferðaðist um heim allan. Að sama
skapi hafði hún unun af hvers
kyns listum, fór reglulega á tón-
leika og las mikið.
Fróðleiksþorstinn fékk ömmu
líka til að keppast við að halda í
við tækniframfarirnar sem orðið
hafa á síðustu áratugum og mér
finnst hún eiga hrós skilið fyrir
að ná að fylgjast jafn vel með og
hún gerði. Henni gramdist þó að
ná ekki að átta sig almennilega á
Facebook og gafst aldrei upp á
því að fá útskýringar frá barna-
börnunum. Á netinu gat hún
fylgst með ættingjum sínum sem
búsettir voru úti í löndum og
þannig nýtti hún sér ávallt breyt-
ingarnar til góðs í stað þess að
harma fortíðina. Amma prófaði
sig einnig áfram í ýmsum tölvu-
leikjum og gjarnan kom fyrir að
ég fékk tilkynningu á Facebook
um að hún væri að bjóða mér að
spila Candy Crush. Það fékk mig
alltaf til að brosa.
Samverustundir okkar ömmu
voru margar og dýrmætar. Hún
tók mér opnum örmum heima á
Snorrabrautinni og eins í bú-
staðnum sínum í Grímsnesinu
þar sem hún undi sér vel í nábýli
við gróðurinn, fuglana og náttúr-
una. Við ferðuðumst saman til
ýmissa áfangastaða, svo sem
Madeira, Indlands og Tenerife og
þannig upplifðum við ýmislegt
saman og kynntumst á nýjan
hátt. Í einni ferðinni lést mágur
ömmu af slysförum og mér er
minnisstætt hvernig amma út-
skýrði fyrir mér hringrás lífsins
og að það væri mikilvægt að ótt-
ast ekki dauðann. Yfirvegunin og
viskan sem hún kenndi mér sem
tíu ára barni fylgdi mér upp frá
því. Þegar við kvöddumst á líkn-
ardeildinni í Kópavogi fann ég
þessa visku skína úr augunum á
henni á ný og það gaf mér styrk
til að kveðja hana. Hennar verður
sárt saknað en minningin um
þessa merku konu lifir um
ókomna tíð.
Guðrún Brjánsdóttir.
Valborg móðursystir mín hafði
stundum á orði að hún hefði
fæðst þrjátíu árum of snemma.
Ég hafði aldrei á tilfinningunni að
í þessum ummælum fælist neinn
ami, þau endurspegluðu miklu
fremur síkvikan áhuga hennar á
öllu því sem lífið hefur að bjóða, á
þessari makalausu tilveru, á þeim
heimum sem ný þekking og
tækniframfarir opna okkur sýn
inn í næstum því daglega.
Þessi áhugi braust meðal ann-
ars út í ferðalögum til framandi
landa, og það áður en slíkt varð
almenn skemmtun. Svarta hafið –
ég held að ég hafi fyrst, smá-
stelpa, uppgötvað þetta fyrirbæri
af póstkorti sem barst frá Val-
borgu sunnan úr löndum. Löngu
seinna, í símtölum okkar yfir höf-
in, rifjuðust upp fyrir henni ótal
minningar úr ferðum vítt og
breitt um heiminn: heimsókn í
forna kirkju á fyrrverandi ar-
menskri jörð í Sýrlandi, óperu-
ferð til Berlínar, silkikaup í
Kína …
Ein frásögnin var reyndar af
hálendisferð hér innanlands, sem
þær móðir mín skráðu sig í. Ein-
hvern pata hafði Valborg af því
að í slíkum reisum væri stundum
tekið upp staup og pakkaði því
flösku af því sem þær systur, hóf-
sömu húsmæðurnar, þekktu,
sérríi.
Þegar upp á fjöll var komið
reyndust ferðafélagarnir allir
vera útlendir og fjarri því að þeir
brúkuðu áðurnefndan sið. Það fór
því svo að þessar grandvöru kon-
ur pukruðust einar með áfengið í
þessum prúða hópi. Valborg átti
bágt með að ljúka við söguna fyr-
ir hlátri.
Þannig gat allt mögulegt borið
á góma í samtölum við Valborgu
og hún var ekki síður áköf í að
heyra tíðindi, hvar maður hefði
verið, hvað maður hefði séð eða
lesið forvitnilegt, kannski sum-
part til að fyrirbyggja að talið
bærist um of að persónu sinni, því
hún fór dult með sitt þrátt fyrir
opið fas.
Hvernig ætli það hafi horft við
greindum og glæsilegum konum
eins og henni frænku minni þeg-
ar skoðanir rauðsokkanna tóku
að ryðja burt viðteknum hug-
myndum um hlutverk kvenna,
þegar hin gömlu gildi voru allt í
einu dregin í efa? Hræringar átt-
unda áratugar síðustu aldar létu
hana vafalaust ekki ósnortna,
enda hóf hún um þetta leyti nám í
hjúkrunarfræði og átti að baki
langan og farsælan feril í starfi
þegar hún hætti að taka lausa-
vaktir, raunar komin á eftir-
launaaldur.
Ekki alls fyrir löngu gafst mér
færi á að heimsækja Valborgu í
sumarathvarfið í Grímsnesinu
sem henni var svo kært; þetta var
hlýr júlídagur, regn öðru hverju
eins og það verður mildast á Ís-
landi. Valborg leiddi mig um all-
an skikann og benti á margvís-
legustu jurtir sem hún hafði
skemmt sér við að koma á legg.
Þegar inn var komið og kaffið
drukkið sýndi hún mér nýjar
myndir af barnabarnabörnunum:
skrunaði fimlega niður myndar-
ununa í spjaldtölvunni – rétt eins
og hún hefði fæðst með einnar
kynslóðar seinkun!
Ég kveð kæra frænku með
þakklæti í hjarta fyrir dýrmæta
samfylgd.
Jóna Dóra Óskarsdóttir.
Það vakna margar minningar
þegar Valborg Árnadóttir er
kvödd. Hugurinn reikar aftur til
ársins 1979 í fyrstu utanlandsferð
okkar hjóna til Júgóslavíu, þar
hófust okkar kynni. Hún var
ferðavön og okkur fannst hún
vera heimsdama. Eitthvað fannst
henni þetta unga par ráðvillt og
tók okkur undir sinn verndar-
væng.
Ferðaáhuginn hélst alla tíð og
2009 þegar við vorum að panta
ferð á sama svæði sem nú heitir
Slóvenía, þá ákvað Valborg að
skella sér með okkur. Saman nut-
um við á nýjan leik einstakrar
náttúrufegurðar og héldum upp á
30 ára vinskap sem aldrei bar
skugga á.
Dugnaður og kjarkur voru að-
alsmerki Valborgar, sem á fimm-
tugsaldri lét gamlan draum um
hjúkrunarnám rætast eftir að
hafa komið þremur börnum til
manns.
Hún var alltaf tilbúin að
hlaupa undir bagga hjá okkur,
hvort sem var að gæta lasburða
tengdaforeldra sem bjuggu á
neðri hæðinni svo við gætum
brugðið okkar af bæ eða passa
dæturnar, sem kunnu vel að meta
félagsskap hennar bæði í Keldu-
landinu og Birkigrundinni.
Ekki má gleyma sumarbú-
staðnum í Hraunborgum. Þar
áttum við margar gæðastundir,
oft öll fjölskyldan, stelpurnar
nutu þess að veltast með henni í
móunum, spila eða lesa, en stund-
um fór ég bara ein og var með
Valborgu í 2-3 daga. Okkur skorti
aldrei umræðuefni, hún var fróð,
víðlesin, hvetjandi, uppörvandi
og umfram allt mjög skemmtileg,
hafði t.d. margar sögur að segja
frá uppvaxtarárunum á Vopna-
firði í stórum systkinahópi. Sam-
an deildum við áhuga á bókum og
leiklist.
Í þessum sælureit vildi hún
helst eyða öllu sumrinu og gat
það ótrúlega lengi þó að allra síð-
ustu árin hamlaði vaxandi heilsu-
leysi.
Efst í huga Valborgar voru
börnin þrjú, barnabörnin sex og
nú síðast langömmubörnin fjög-
ur. Ég fékk reglulega fréttir af
þessu hæfileikaríka dugnaðar-
fólki. Stolt sýndi hún mér hóp-
myndina af yngri kynslóðinni
með þeim ummælum að afkom-
endur væru mestu verðmætin
sem hægt er að skilja eftir hér á
jörð.
Við Elli og dæturnar Ólöf Jóna
og Sigríður Birna kveðjum Val-
borgu með virðingu og þakklæti
fyrir svo ótal margt og vottum
fjölskyldunni dýpstu samúð.
Hvíl í friði, kæra vinkona.
Djúp og varanleg vinátta
er dýrmætari
en veraldlegar viðurkenningar,
og allt heimsins gull og silfur.
Henni þarf ekki endilega alltaf
að fylgja svo mörg orð
heldur gagnkvæmt traust
og raunveruleg umhyggja.
Kærleikur,
sem ekki yfirgefur.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Guðný Margrét Ólafsdóttir.
Valborg Árnadóttir
Elsku amma.
Síðasta laugar-
dag varstu borin til
hinstu hvíldar og hvíldin var
eitthvað sem þú hafðir beðið
eftir í nokkurn tíma. Sjálf var
ég farin að óska þess, þín
vegna, að þú fengir að fara á
stað þar sem þér myndi líða
betur. Samt var það svo að þeg-
ar stundin rann upp neitaði ég
að trúa því. Hvernig í ósköp-
unum ætti heimurinn að halda
áfram án þín, klettsins sem var
alltaf til staðar? Það er jafn
ómöguleg tilhugsun og að ein-
hver myndi skyndilega slökkva
á sólinni. Ég er viss um að fleir-
um en mér finnst hafa skapast
tómarúm með fráfalli þínu, sem
er ekki að undra, þar sem þú
gafst hverri manneskju sem þú
kynntist hluta af þér. Þú tókst
Sigríður Theodóra
Sæmundsdóttir
✝ Sigríður Theo-dóra Sæmunds-
dóttir fæddist 10.
júlí 1931. Hún and-
aðist 6. janúar
2018.
Útför hennar fór
fram 13. janúar
2018.
öllum opnum örm-
um hvenær sem
var og í kjölfarið
varst þú velkomin
hvert sem þú fórst.
Fyrsta minning-
in sem skýtur upp
kollinum þegar ég
hugsa um þig er
þegar þú bjargaðir
mér frá kónguló
eina nóttina. Það
var tímabil þar sem
ég svaf í sama herbergi og þú.
Mér fannst þú hugrakkasta
manneskja í heimi, þú raukst
bara fram, sóttir ryksuguna og
fjarlægðir óvættinn. Ég man
líka hvað þú hafðir gaman af
því að hjálpa mér að læra og
láta mig lesa upp fyrir þig.
Hvað þú varst stolt. Fátt gerði
mig glaðari en að gera eitthvað
sem gerði þig ánægða með mig
og hafði það oft áhrif á ákvarð-
anir mínar. Í hvert skipti sem
ég afrekaði eitthvað hugsaði ég
með mér: „Ég hlakka til að
segja ömmu frá þessu.“ Ekki
svo að skilja að maður hafi
nokkurn tímann þurft að vinna
sér inn góðvild þína. Þú elsk-
aðir alla skilyrðislaust.
Þú varst ótrúlega góð fyrir-
mynd. Öllum þeim verkefnum
sem þú tókst að þér sinntirðu af
eljusemi, staðfestu og jákvæðni.
Fyrir utan að borða grænmeti,
það var frekar fyrir kýrnar eða
kindurnar.
Ég veit að þú hefðir orðið
ánægð með erfidrykkjuna þína.
Þar var múgur og margmenni,
viðeigandi fyrir þá mikla fé-
lagsveru sem þú varst. Matur-
inn var einfaldur og bragðgóð-
ur, eins og þú hefðir haft það,
engin þörf á að flækja hlutina.
Fjölskylda þín, afkomendur og
vinir komu saman, áttu góðar
stundir og nutu samvista hvert
við annað, eins og þér fannst
svo mikilvægt.
Ég elska þig, amma. Takk
fyrir allar minningarnar, lexí-
urnar og umhyggjuna.
Þín
Fjóla Kristín.
Sagt er að það þurfi heilt
þorp til að ala upp barn. Því er
ég hjartanlega sammála og í
mínu lífi hefur hún Dóra á
Skarði verið mikilvægur áhrifa-
valdur. Ég varð þeirrar gæfu
aðnjótandi níu ára að aldri að
vera boðið að koma í sveit að
Skarði til Dóru og Guðna – og
eftir það varð ekki aftur snúið.
Að koma að Skarði var eins og
að ganga inn í ævintýraheim.
Fólkið, dýrin og frelsið – allt
gerði þetta dvölina ógleyman-
lega og skapaði dýrmætar
minningar.
Á mannmörgu heimili og á
stóru búi var Dóra stjórnandinn
og kletturinn alla tíð. Fyrstu
árunum á Skarði fylgdi mikið
frelsi en fyrsta verk dagsins,
eftir að hafa náð í kýrnar eða
hjálpað lítillega til í fjósinu, gat
t.d. verið að ná í yfir 100 hesta
stóð út á flöt og reka það heim
ásamt kornungri heimasætunni
á Skarði, Dóru yngri, og fleiri
krökkum. Síðan var lagt á og
riðið um sveitir. Þetta voru
ótrúlega skemmtileg sumur.
Með hækkandi aldri var mér
boðið að verða kaupakona eins
og Guðni orðaði það, en því
fylgdi að hjálpa til við inni-
störfin. Þau áttu ekki hug minn
allan, en einhvern veginn vildi
ég þó vinna vel þau verk sem
mér voru falin fyrir Dóru. Eftir
á sé ég að við gerðum greini-
lega með okkur þögult sam-
komulag um að ég kláraði mín
inniverk hratt og svo mátti ég
fara út. Ég var líklega tólf eða
þrettán ára þegar Dóra kallaði
mig inn á skrifstofuna sína og
bauð mér sæti. Síðan fór hún
vel yfir það launaflokkakerfi
sem þá var gefið út af Bænda-
samtökunum. Ég áttaði mig
ekki alveg á þessu öllu saman;
fæði og húsnæði er dregið frá
og þá eru þetta launin. Hún út-
skýrði fyrir mér að samkvæmt
þessu ætti ég ekki að fá greidd
laun fyrr en við 14 ára aldur, en
hún vildi nú samt greiða mér
laun samkvæmt því að ég væri
14, þar sem henni þætti ég hafa
staðið mig vel um sumarið.
Svona var Dóra, og ég held að
ég hafi aldrei, hvorki fyrr né
síðar, verið eins stolt og ánægð
með launin mín.
Ég minnist með þakklæti
allra þeirra heimsókna sem ég
hef farið að Skarði. Fríin voru
gjarnan notuð til að fara í sveit-
ina og þegar stund gafst og allt-
af var manni vel tekið. Í seinni
tíð standa nokkrar vetrarheim-
sóknir að Skarði upp úr en þá
áttum við Bogga og Dóra mikl-
ar gæðastundir og gátum spjall-
að heilmikið saman um lífið og
tilveruna og fólkið hennar sem
hún var svo stolt af.
Minning Dóru mun lifa í
myndarlegum ættboga og öllu
því fólki sem hún gaf svo mikið
af sér og snerti við með svo
margvíslegum hætti á lífsleið-
inni. Minningin um kvenskör-
ung sem hafði stóran faðm og
stórt hjarta lifir með mér um
ókomna tíð.
Ég votta Kristni, Helgu
Fjólu, barnabörnum, barna-
barnabörnum og öðrum að-
standendum öllum mína dýpstu
samúð, með djúpu þakklæti og
virðingu fyrir allt það góða sem
Dóra á Skarði gaf.
Áslaug Pálsdóttir.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda
Morgunblaðinu greinar eru vin-
samlega beðnir að nota innsendi-
kerfi blaðsins. Smellt á Morgun-
blaðslógóið í hægra horninu efst
og viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að slá
inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar en
á hádegi tveimur virkum dögum
fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar koma
fram upplýsingar um hvar og hve-
nær sá sem fjallað er um fæddist,
hvar og hvenær hann lést .
Minningargreinar