Morgunblaðið - 01.02.2018, Síða 70

70 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. FEBRÚAR 2018
✝ Halldór Krist-insson gull-
smíðameistari
fæddist á Húsavík
10. janúar 1931.
Hann lést á Vífils-
stöðum 24. janúar
2018.
Foreldrar hans
voru Kristinn Jóns-
son kaupmaður og
Guðbjörg Óladótt-
ir. Halldór ólst upp
á Húsavík ásamt systkinum sín-
um. Þau eru Kristjana, fulltrúi
hjá Menntaskólanum við
Hamrahlíð, Ari, sýslumaður á
Patreksfirði, Óli, bakari í Vest-
mannaeyjum og kaupmaður á
Húsavík, Jón, bóndi og listamað-
ur í Lambey í Fljótshlíð, Páll,
bæjarstjóri og síðar fram-
kvæmdastjóri á Húsavík. Þau
eru öll látin. Var Halldór yngst-
ur þeirra systkina.
Halldór kvæntist 26. júní 1958
Hrafnhildi Höllu Sigurðardótt-
ur, f. 27.4. 1936, d. 2015. Hrafn-
hildur var fædd og uppalin í
Reykjavík, dóttir hjónanna Sig-
urðar L. Þorgeirssonar húsa-
smíðameistara og Huldu Þ.
Ottesen bankastarfsmanns.
Halldór og Hrafnhildur hófu bú-
skap sinn í Reykjavík og bjuggu
þar alla tíð. Þau eignuðust þrjár
dætur, fyrir átti Hrafnhildur
dótturina Guðrúnu af fyrra
hjónabandi, sem Halldór gekk í
föðurstað. Guðrún,
maki hennar er
Hörður Sigfússon.
Kristín Hulda, fv.
maki er Guðmund-
ur Brynjólfsson.
Þau eiga fjögur
börn. Hrafnhildur
Lóa, maki hennar
er Þorsteinn
Ágústsson, börn
þeirra eru Guð-
mundur Kristinn,
Ágúst Atli og Ari. Brynjólfur,
maki hans er Aðalheiður Svav-
arsdóttir, börn þeirra eru Na-
talía Ósk og Svava Lind. Halldór
Kristinn og Brynhildur. Sigríð-
ur, maki hennar er Björn Haa-
ker, börn þeirra eru Thea, Anna
Hedda og Thor. Guðbjörg, f.
1964, d. 1966.
Halldór lærði gullsmíði hjá
Guðmundi Eiríkssyni, á verk-
stæði Jóns Sigmundssonar.
Hann stundaði framhaldsnám í
Kaupmannahöfn en síðan nám
til meistararéttinda í Reykjavík.
Starfaði Halldór alla tíð í
Reykjavík. Víða er að sjá gripi
eftir Halldór, s.s. í Húsavík-
urkirkju, Helgafellskirkju,
Bjarnarhafnarkirkju og Dóm-
kirkjunni í Reykjavík sem skart-
ar altarisskreytingu eftir Hall-
dór.
Útför Halldórs fer fram frá
Dómkirkjunni í dag, 1. febrúar
2018, klukkan 13.
Undanfarin ár hef ég verið
reglulega spurð að því hvernig
hann pabbi hafi það. Og svarið
hefur yfirleitt verið á þá leið að
hann sé svona og svona eða mislé-
legur. Og þannig var það bara.
Allir eru þó sammála um að hann
hafi verið alveg ótrúlegur. Reis
upp úr hverju áfallinu af öðru. Það
er eins og hann hafi bara verið að
taka pásur og þá hrakaði honum
allverulega. Ég hef ekki tölu á því
hve oft við höfum verið kallaðar til
því nú væri stutt eftir. Ef það ætti
að setja pabba í einhvern flokk þá
mundi ég velja einhvers konar
kattartegund því hann virtist eiga
óteljandi líf. Alltaf reif hann sig
upp og hló að öllu saman. Kannski
voru það hans helstu persónuein-
kenni. Ekki að taka hlutunum of
alvarlega þó vissulega hefði hann
áhyggjur af heilsufari sínu. Undir
það síðasta vildi hann vita hvert
planið væri. Hvernig allt yrði þeg-
ar hann færi að fara. Við ræddum
það heilmikið. Einnig dauðann.
Og hvers konar ævintýri það yrði
að upplifa hann. Hann var ekki
hræddur en kannski ekki alveg
tilbúinn. Svo kom að því að hann
nennti þessu ekki lengur og fór.
Búinn að fá nóg af baráttunni við
að viðhalda lífi en eiga ekki þá til-
veru sem hann hefði óskað sér.
Það var komið nóg. Sem ungur
maður hafði hann gaman af að
ferðast og hann gerði það. Til að
mynda kynntist hann mömmu í
lest í Rússlandi. Það er einstakt.
Hann hafði gaman af bridds og
spilaði það í mörg ár. „Strákarnir“
komu heim og borðið með græna
dúknum var sett upp, spilastokk-
ar lagðir á borðið og þeir reyktu
vindla. Ég mátti sniglast í kring-
um þá og horfa á en alls ekki tala.
Allt mjög spennandi og leyndar-
dómsfullt. Sem faðir var hann al-
gjörlega ófær um að skamma okk-
ur Siggu en gerði það þó samt
eftir fyrirmælum mömmu. Og við
tókum ekkert mark á því. En við
gegndum mömmu, það borgaði
sig. Honum fannst gott að fá sér
kríu í stól og ekki var verra ef
Sigga nennti að fikta í hárinu á
honum. Hann kippti sér ekki einu
sinni upp við það þó hún næði sér í
skæri, snyrti vel á honum hvirf-
ilinn og klippti af honum hárin á
fótunum. Bringuhárin voru þó
heilög. Hann var skapgóður og
hafði gaman af að segja alls konar
sögur frá því í gamla daga. Flest-
ar frá æsku hans á Húsavík. Alls
konar skammarstrik sem hann
hafði gert, bæði með bræðrum
sínum og einn. Það er greinilegt á
okkur Siggu að slíkir hæfileikar
liggja í ættum. Húsavík var pabba
hjartfólgin, það er ekkert annað
orð til yfir þær tilfinningar sem
hann bar þangað. Sem og alls
fólksins hans. Og ég veit að fólkið
hans bar til hans sterkar taugar.
Það sýndi sig í alúð þeirra við að
halda sambandi við hann. Sem
gamall maður var pabbi nokkuð
„kjútt“ karl, hann gat verið
skemmtilegur, orðheppinn og
fyndinn. Hann hefði orðið góður
bóhem. Með alla sína listrænu
hæfileika og léttu lund hefði hann
smellpassað inn í hringiðu lista-
heims veraldar. Kannski næst.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson)
Farðu í friði og hafðu þökk fyr-
ir allt. Þangað til næst. Þín
Kristín Hulda.
Í dag kveðjum við elsku
Hadda, skemmtilegan og glað-
lyndan afabróður. Ég fæddist á 37
ára afmælisdeginum hans, Haddi
föðurbróðir fékk nafnið hans og
sonur minn fæddist á fertugsaf-
mælisdegi Hadda yngri. Hall-
dórsnafnið var því sjálfgefið sem
annað nafn drengsins.
Við Haddi tengdumst sterkum
böndum þegar hann lá alvarlega
veikur á hjartadeild þar sem ég
var læknir fyrir allmörgum árum.
Hann hélt því hátíðlega upp á 67
ára afmælið sitt þar sem hann hélt
að hann myndi aldrei ná ellilífeyr-
isþegaaldri. Það eru ófáar heim-
sóknirnar þar sem við héldum að
þetta væri síðasta skiptið sem við
hittum hann, en hann hristi alltaf
allt af sér, rétti úr sér og hló og
stuttu seinna lenti bréf með lýs-
ingum á bridgekvöldum og
gönguferðum. Hann átti fleiri líf
en meðalköttur þessi jákvæði,
glaði maður.
Hann fylgdist vel með okkur
Svíþjóðarbúum og sérstaklega
nafna sínum. Hringdi stundum og
sendi gamaldags fagurlega hand-
skrifuð bréf í frímerktum umslög-
um. Það var hátíðarstund þegar
bréfin komu. Hann sendi okkur
báðum fallega gjöf þegar Sveinn
Halldór varð stúdent.
Hann var mjög flinkur gull-
smiður og ég heimsótti hann oft á
verkstæðið við Hallveigarstíg. Við
erum heppin að eiga marga fína
hluti sem minna á hann.
Ég er svo innilega þakklát fyrir
að hafa náð að hitta Hadda föstu-
daginn áður en hann kvaddi.
Hann var þreyttur en með líf í
augum, stutt í hláturinn, góða
skapið og skemmtilega húmorinn.
Hann spurði eftir nafna sínum,
fékk fréttir af náminu hans og
skoðaði myndir.
Takk fyrir 50 ára vinskap og
frændsemi, elsku Haddi. Við
Kristbjörg og Sveinn Halldór
minnumst þín í dag sem alla daga.
Við eigum ekki heimangengt í út-
förina og kveðjum þig því héðan
frá Svíþjóð og Noregi.
Dætrum og nánustu fjölskyldu
vottum við innilega samúð, missir
ykkar og söknuður er mikill.
Helena Sveinsdóttir.
„Ef þið hafið nennu til,“ sagði
Haddi frændi í sumar eftir að hafa
hringt og spurt frétta af ferðum
okkar til Eyja og í Fljótshlíðina og
við sögðumst kíkja til hans þegar
við kæmum í borgina. Þessi brýn-
ing hans um nennuskort okkar
varð til þess að við fórum beina
leið til hans og komum ekki að
tómum kofanum frekar en fyrri
daginn. Margt hægt að spjalla um
ferðir og fólk.
Haddi var kær öllum sem hon-
um kynntust. Jákvæður, gaman-
samur, heilsteyptur og hagleiks-
maður eins og sést á mörgum
munum sem eftir gullsmiðinn
liggja og afburðaflinkur og eftir-
sóttur leturgrafari. Hann hafði
áhuga á að vita hvernig ættingj-
um vegnaði og fylgdist vel með
öllu sínu fólki. Hann hringdi
stundum með einhvern gamlan
fróðleik og pantaði svo prósaljóð
hjá frænda sínum. Við ætlum því
að hafa hinstu kveðju til þessa
góða drengs og frænda í því
formi.
Fyrir margt löngu voru fuglar himinsins
í sínum hefðbundnu leikjum.
Þá bar svo við að eitt parið tók sig út úr
og flögraði um í dansi tilhugalífsins.
Þau stungu saman nefjum,
sungu og létu vel hvort að öðru
og sátu síðan sæl saman á grein
og í tímans rás eignuðust þau unga.
Hann sendi frá sér gullna birtu
sem lýsti umhverfið eins og glóandi gull
meðan hún sá um að ungviðið
hefði næga fæðu og þjónustu.
Þannig liðu árin og þau flugu til
annarra landa líkt og fuglar gera
en alltaf komu þau aftur
settust á greinina sína og sungu saman.
Skyndilega var sem greinin hyrfi
og hann féll til jarðar
en með aðstoð góðra afla
komst hann á sama stað og áður.
Einkenni haustsins sýndu sig og
skær litur hennar dofnaði.
Hún drúpti höfði
og hafði misst löngun til flugs.
Þrátt fyrir góða umönnun
kom að því að hún sofnaði.
Hann sat áfram á greininni
og horfði til himins með söknuði
en taldi sig eiga ólokin verkefni
og tók nokkurn tíma að ljúka þeim.
Síðla janúar að loknum bóndadegi
hafði hann merkt við þau öll.
Lét vita að nú væri hann tilbúinn,
stakk höfði undir væng
um leið og hann kvaddi
og hélt til eilífðarlandsins
þar sem frið er að finna
og almættið sem geymir allt hið góða.
(S.A.)
Við hittum hann í síðasta skipti
á Vífilsstöðum á bóndadag. Það
var af honum dregið líkamlega en
hugsunin skýr sem fyrr. Það var
gott „að hafa haft nennu,“ í þá
heimsókn.
Við kveðjum Hadda með þökk-
um fyrir samfylgdina og minn-
umst vinar og frænda með hlý-
hug.
Sveinn Arason
Jóna Möller.
Margs er að minnast og margt
er að þakka þegar kvaddur er kær
föðurbróðir eftir langa og heilla-
ríka ævi.
Halldór fæddist og ólst upp á
Húsavík á stóru og annasömu
heimili. Faðir hans var kaupmað-
ur og móðir hans skapandi og fé-
lagslynd atorkukona. Snemma
komu í ljós listrænir hæfileikar
Halldórs og eftir gagnfræðipróf
frá MA fór hann suður til Reykja-
víkur og stundaði þar gullsmíð-
anám í fjögur ár. Hann fór síðan í
framhaldsnám í iðninni og í let-
urgreftri í Kaupmannahöfn og í
Stokkhólmi. Hann vann að gull-
og silfursmíði og rak eigið verk-
stæði í áratugi, síðast að Hallveig-
arstíg í Reykjavík. Hann sat í
prófnefnd og sýningarnefnd á
vegum Félags íslenskra gull-
smiða. Þá sat hann í stjórn félags-
ins og var ritari þess um skeið.
Halldór hafði alltaf mikla unun
af starfi sínu og skemmtilegast
fannst honum að ráða alveg ferð-
inni um hvernig hluturinn varð.
Gerði hann þá gjarnan nokkrar
skissur til að velja úr þegar um
sérsmíði var að ræða. Hann smíð-
aði, auk hefðbundinna skartgripa,
margs konar aðra hluti. Oft komu
óskir um verk til gjafa við hátíðleg
tækifæri innan lands og utan.
Hann smíðaði kirkjumuni og má
þar nefna listasmíð á altari Dóm-
kirkjunnar í Reykjavík. Hann
gerði einnig t.d. veggmyndir úr
silfri á eirplötur, vasa úr silfri á
grásteini og þannig mætti lengi
telja. Hann tók þátt í sýningum,
til dæmis fyrir rúmum tveimur
árum í Hönnunarsafni Íslands í
tilefni af 90 ára afmæli Félags ís-
lenskra gullsmiða.
Halldór var einnig fær letur-
grafari og var gaman að fylgjast
með því hve hratt og örugglega
hann gróf hið fegursta letur. Ég
veit að oft var leitað til hans sem
leturgrafara þegar sérstaklega
þurfti að vanda til verka. Það vita
kannski færri að Halldór málaði
einnig myndir og vann verk sín
með olíu, akríl og vatnslitum.
Halldór var félagslyndur mað-
ur og frændrækinn. Það var mér
mikils virði að njóta vináttu hans
og fjölskyldu hans. Þrátt fyrir erf-
ið veikindi síðustu ára var hann
alltaf hress í tali, fylgdist vel með
mönnum og málefnum og hélt
sínu góða minni til hinstu stundar.
Hann var vel lesinn og fróður um
margvísleg málefni. Minnisstætt
er þegar hann hitti nýlega kvæða-
mann að norðan og ég varð vitni
að því þegar þeir þuldu, til skiptis,
kvæði og vísur eftir minni. Þar
var ekki komið að tómum kofan-
um hjá Halldóri þrátt fyrir háan
aldur hans. Fór hann þá meðal
annars með margar vísur eftir
móðurbróður sinn Kristján Óla-
son.
Halldór spilaði golf og hafði
mikla ánægju af að spila brids
eins og margir í hans ætt, bæði
fyrr og síðar. Hann spilaði brids
reglulega allt fram á síðustu ár.
Efst í huga mér á þessum tíma-
mótum er ljúfmennska hans,
tryggð, jafnaðargeð og húmor
sem skapaði einatt gleði og góða
nærveru.
Hrafnhildur eiginkona Hall-
dórs lést árið 2015. Við, systkinin
frá Lambey, þökkum margar
ánægjulegar samverustundir og
sendum dætrum þeirra Sigríði,
Kristínu Huldu, Guðrúnu og fjöl-
skyldum innilegar samúðarkveðj-
ur.
Guðbjörg Jónsdóttir.
Nafni minn og föðurbróðir er
nú allur, blessaður öðlingurinn.
Stoltur hef ég borið nafn hans
enda líkaði okkur ágætlega hvor-
um við annan, kannski vorum við
með svipað lundarfar.
Ég missti pabba snemma á
minni lífsleið og ég veit að innra
með mér fann ég föðurtengsl við
Hadda frænda. Hann var ávallt
kærleiksríkur og tók jafnan vel og
hlýlega á móti mér þegar við hitt-
umst; fyrir það er ég honum þakk-
látur.
Haddi missti Haddý sína frá
sér fyrir nokkrum árum og er
gaman að segja frá því að í gegn-
um tíðina var nánast aldrei á mín-
um heimilum talað um þau sitt í
hvoru lagi, heldur var alltaf talað
um bæði Hadda og Haddý þegar
annað hvort þeirra bar á góma.
Haddi var alla tíð frændrækinn
og fylgdist vel með ættingjum sín-
um auk sinna afkomenda. Það var
öruggt að hann hringdi í mig á af-
mælisdögum foreldra minna, gift-
ingardegi þeirra og á afmælisdegi
mínum. Þess utan lét hann vita af
sér og spurði frétta af fjölskyldu
minni en á fyrrnefndum dögum
var víst að ég fengi ánægjuleg
símtöl frá honum.
Haddi var listamaður og ekki
bara í sínu fagi sem gullsmiður og
leturgrafari heldur lék einnig
málningarpensillinn vel í hendi
hans sem og skriffæri. Þeir sem
til þekkja muna eftir ákaflegri fal-
legri rithönd hans og ekki síður
var leturgröftur hans á hina ýmsu
gull- og silfurmuni fallegur. Hann
var líklega með síðustu handlet-
urgröfurum á Íslandi. Haddi
smíðaði fyrir pabba stórglæsilegt
armband úr gulli, handa mömmu,
þar sem hann hafði handletrað á
armbandið nöfn okkar átta systk-
ina og sett rúbínsteina milli
nafnanna. Þetta armband er mikil
meistarasmíði og mér ofarlega í
minni. Þegar Helga mín var fer-
tug færði ég henni armband úr
gulli, smíð Hadda, með nöfn okk-
ar þriggja dætra handgrafin á
armbandið og setti Haddi þá gim-
steina milli nafnanna. Annað
meistaraverk hjá þessum snjalla
gullsmið.
Síðast heyrði ég í Hadda
frænda á afmælisdegi hans, 10.
janúar sl. Þann dag varð hann 87
ára gamall. Í símtalinu óskaði ég
Hadda til hamingju með daginn
og spurði um líðanina. Hann sagði
daginn hafa verið góðan, margir
komið, aðrir hringt, en nú væri
hann þreyttur. Mín túlkun á svör-
unum er sú að hann hafi þar verið
að fara yfir líf sitt, sem var gott,
vina- og fjölskylduvænt en nú
væri komið að leiðarlokum sem
síðan urðu stuttu síðar. Haddi
náði því að verða elstur af systk-
inunum sex sem sum féllu frá allt,
allt of snemma.
Elsku Haddi minn, takk fyrir
allt og innilegar samúðarkveðjur
til dætra þinna, tengdasona og
allra afkomenda.
Halldór Arason.
Halldór
Kristinsson
Mikilli ævi er lok-
ið. Rétt fyrir klukk-
an tvö mánudaginn
8. janúar 2018
kvaddi faðir minn,
Kristján Ólafsson, þessa jarðvist,
nokkrum mánuðum áður hann
náði 95 ára aldri. Hann dó í hárri
elli, eins og sagt er. Hin langa ævi
hans spannar tímabil sem markað
er mörgum helstu áföngum í vexti
nútímasamfélags á Íslandi.
Hann skildi við þessa jarðvist
Kristján Ólafsson
✝ Kristján Ólafs-son fæddist 4.
ágúst 1923. Hann
lést 8. janúar 2018.
Útför Kristjáns
fór fram 22. janúar
2018.
með þeirri hógværð
sem einkenndi alla
hans framgöngu,
allt hans viðmót í
gegnum árin.
Þegar pabbi og
mamma hófu sam-
búð við lok seinni
heimsstyrjaldar
settu þau sér það
markmið að þurfa
ekki að láta aðra
borga fyrir sig. Þau
bjuggu um nokkurra ára skeið í
litla steinbænum sem stóð á mót-
um Klapparstígs og Hverfisgötu,
og greiddu fyrir leiguna með því
að annast gamla konu sem átti
húsið.
Næsti kafli ungra hjóna með
fjögur börn árið 1950 hefði eflaust
verið að leigja kjallaraíbúð eða
flytja inn í bragga. Foreldrar
mínir kusu hvorugan þessara
kosta, en fjárfestu þess í stað í
litlu húsi á Selásbletti 13 rétt
austan við meginbyggðina í
Reykjavík. Í því húsi fæddist
undirritaður.
Við upphaf sjötta áratugar
tuttugustu aldarinnar gáfu borg-
aryfirvöld kost á því að menn
reistu sín eigin einbýlishús á
reitnum sem nú afmarkast af
Hæðargarði, Grensásvegi, Soga-
vegi og Tunguvegi. Pabbi og
mamma tóku tilboðinu og fluttu
litla húsið úr Selásnum á palli
vörubíls niður í Smáíbúðahverfi
og byggðu Mosgerði 17, þar sem
undirritaður átti sín bestu
bernskuár.
Pabbi var fáorður um margt
það sem stóð hjarta hans næst, en
hann deildi fúslega með mér end-
urminningum af þessum árum
milli 1951-1958, þegar gamli sum-
arbústaðurinn úr Selásnum
breyttist úr 36 fermetra, einnar
hæðar húsi í tveggja hæða hús
með þreföldum upphaflegum
gólffleti.
Verkefnið var ekki árennilegt.
En pabbi botnaði sína upprifjun á
þessu tímabili með orðunum:
„Þetta var bara gaman.“
Pabbi og mamma bjuggu svo á
Unnarstíg 6 á Landakotshæð
þegar þau luku sínu jarðlífi. Stíg-
urinn frá örbirgð til allsnægta lá
frá Klapparstíg að Unnarstíg.
Þegar leið að ævikvöldi komu í
ljós aðrir eiginleikar pabba, sem
komu ekki á óvart. Mamma missti
starfsorku þegar leið á áttunda
áratug ævi hennar. Þá brá svo við
að harðjaxlinn, sem aldrei lét sér
verk úr hendi falla, tók að sér
umönnun makans í fullu starfi.
Við, börn þeirra hjóna, metum þá
umönnun að fullu. Mamma tjáði
sig, með sínum hætti á síðustu
mánuðunum og lét í ljós aðdáun
sína á makanum: „Ja, ef fleiri
væru eins myndarlegir og þessi!“
Og nú dregur að leiðarlokum.
Lýkur þessu hér? Nei, pabbi lifir
með okkur, með sínum hætti, svo
lengi sem einhver ber nafn hans,
er Kristjánsson, heitir Kristján,
er Kristjánsdóttir.
Lífið sem kviknaði í lítilli bað-
stofu í Flóanum í ágúst 1923,
slokknaði á nýbyrjuðu ári þegar
Íslendingar minnast 100 ára af-
mælis fullveldis Íslands. Sá sem
bar þann lífsneista í brjósti sér sá
íslenska lýðveldið verða til, vaxa
og eflast.
Við leiðarlok þökkum við af
innstu hjartarótum fyrir framlag
hans og óskum honum velfarnað-
ar á þeim ókönnuðu stígum sem
liggja framundan.
Flosi Kristjánsson.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Minningargreinar