Tímarit Máls og menningar - 01.02.2004, Síða 32

Stefán Jönsson
Blanche er barnið sem varð eftir á æskuheimilinu og reyndi að halda
öllu góðu meðan fjaraði undan fjölskyldunni, en Stella er barnið sem
hljóp í annað skjól og reddar sér alltaf. Hún fór til borgarinnar og fann
sér annað dysfúnksjónal samband sem hún smaug inn í og varð hluti af
undir eins. Hún veit og kann ekki betur af því hún er full af afneitun og
meðvirkni. Öll þessi orð sem við notum nú til dags eiga svo ótrúlega vel
við þetta leikrit.
Ég er ánægður með sýninguna eins og hún varð. Ég fékk strax ákveðna
tilfinningu fyrir leikritinu þegar ég las það fyrst og þessi tilfinning varð
lykill minn að því. Þegar ég stakk lyklinum í skrána þá var mér hleypt
inn. Og þegar inn var komið fannst mér Tennessee bíða þar eftir mér og
opna mér fleiri dyr, bjóða mér að koma inn í þetta herbergi og næsta her-
bergi og bjóða mér að innrétta þau að vild! Hann var höfðingi heim að
sækja. Maður fylltist auðmýkt frammi fyrir snilld höfundarins og gleði
yfir að fá að koma í partýið. Svo höfum við líka fengið sterk viðbrögð frá
fólki sem ég tek mark á, þannig að ég er alsæll. Sýningin er samt umdeild,
en þannig á leikhús að vera.“
Skilaboð frá bransanum
Þér veittist mikil viðurkenning fyrir þínafyrstu stóru leiksýningu í atvinnu-
leikhúsi þegar þú varst kosinn leikstjóri ársins fyrir Kvetch. Það hefur glatt
þig-
„Já, ég var heppinn að vera með góða sýningu fýrir þessa fyrstu af-
hendingu Grímunnar. En þetta var ótrúleg viðurkenning. Mér fannst
þetta líka vera ákveðin skilaboð frá bransanum inn í leikhúsin, bæði
gagnvart mér persónulega en aðallega um að það væri kominn tími á
eitthvað annað, tími fyrir breytta vindátt. Skilaboð um að það væri líf
utan stuðlabergsins og Kringlunnar og að í leikhópunum væri líka mark-
vert starf unnið.“
Hvaðfinnst þér um íslenskt leikhús núna?
„íslensk leiklistarsaga er afar stutt. Við vorum lengi á áhugaplaninu og
erum það enn að ýmsu leyti. í umfjöllun í blöðum finnst mér atvinnu-
mennsku og áhugamennsku oft gert jafnhátt undir höfði, ruglað saman.
Með fullri virðingu fýrir áhugafólki þá tel ég hlutverk atvinnuleikhúss
annað og meira.
Leikfélag Reykjavíkur hefur glímt við alvarleg vandamál undanfarin
ár, fjárhagsleg og líka innvortis mein sem hafa verið erfið og sársaukafull.
Ég held að nú sé verið að gera að sárunum og menn horfi fram á betri
tíð. Mér finnst mikil sköpunargleði í Borgarleikhúsinu og góður andi,
30
TMM 2004 ■ 1