Tímarit Máls og menningar - 01.02.2004, Síða 42

Ævar Örn Jósepsson
hópsálirnar. Hinumegin við Kalla var konan hans Ragga og Raggi
sjálfur við hliðina á henni. Ragnar. Sá sem hafði dregið þau inní
þetta Herbalife-dæmi í upphafi. Hálfsköllóttur kall um fimmtugt
með bjórvömb og rautt nef. Ekki beint gangandi auglýsing fyrir
það sem hann seldi. Öfugt við konuna hans, sem var fimmsinnum
flottari en Helga, þótt hún væri ábyggilega fimm árum eldri líka. En
það þurffi svosem ekki mikið til. Helga var hinumegin við Ragga,
lengst til hægri. Þau passa ágætlega saman, hugsaði Jonni glottandi
og skotraði augunum útá hinn vænginn, vinstri endann á fremri
röðinni. Það var ekki erfitt að horfa á dömuna þar, þessa við hliðiná
afanum. Hún var á aldur við Jonna, kannski árinu eidri eða tveim-
ur, en örugglega ekki búin að ná þrítugu. íþróttatýpa, hugsaði
Jonni, en helvíti öflug í hvítvíninu samt, hafði honum sýnst. Hét
hún ekki Guðrún? Eða Kristín kannski, það var eitthvað svoleiðis.
Eitthvað algengt og guðdómlegt allavega. Ábyggilega einnsjötíuog-
fimrn og allt á sínum stað. Missýndist honum eða var hún að blikka
hann? Og maðurinn hennar fýrir affan hana, beint fýrir aftan hana,
íþróttatýpa líka, landsliðsmaður í handbolta eða eitthvað álíka stór-
kostlegt. Hliðarsamanhliðar, hún var að blikka hann, fjandinn hafi
það, var þetta ekki blikk? Og þetta - augu hans syntu ósjálfrátt nið-
ur og til hægri - var þessi hendi elcki einhverstaðar annarstaðar en
hún átti að vera? Og þessi líka? Afi þó, hugsaði hann og reyndi ár-
angurslaust að spretta uppúr stólnum. Afi þó, káfandi á rassinum á
annarra manna konum...
„Dísa,“ muldraði hann rétt áður en hann missti fókusinn end-
anlega og allt stóðið rann saman í eina iðandi, óigandi kös fýrir
augum hans þegar hann seig saman í stólnum. Bjórinn lak oní
kiofið á honum og þaðan í leðursessuna án þess að hann fengi
nokkuð að gert. „Dísa, hvað er að ske?“
* * *
Stofan var nánast almyrkvuð þegar hann opnaði augun aftur.
Kunnugleg hljóð bárust úr sófanum við vesturvegginn og runnu
einsog hjartsláttur í gegnum mistraðan heilann. Hann reyndi að
standa á fætur en gafst upp eftir fjórar tilraunir. Rýndi inní
rökkrið. Konan var dökkhærð, sýndist honum, og helvíti mikill
40
TMM 2004 • 1