Tímarit Máls og menningar - 01.02.2004, Síða 44

Ævar Örn Jósepsson
ir við gangstéttina íyrir framan hann, var þetta einsog hver önnur
íbúðagata í úthverfunum undir morgun í miðjum febrúar. Þráttíyr-
ir ríflega þrjátíu ár í lögreglunni kom þetta alltaf aðeins í bakið á
Stefáni. Honum fannst að í og við svona hús ætti að ríkja ringulreið,
hávaði og læti, blikkandi ljós, fólk á þönum og skelfilegur gaura-
gangur, hurðir rifnar af hjörum, rúður brotnar. Ekki þessi algjöra
kyrrð, blómamynstraðar eldhúsgardínur og notaleg týra yfir útidyr-
um. Samt var það reglan frekar en undantekningin. Aðdragandinn
gat verið býsna hávær og hrikalegur, en það var einsog dauðinn
slökkti á öllu og öllum um leið og hann hrifsaði einhvern til sín.
Einsog mamma sem slekkur á græjunum í miðju partíi, hugsaði
Stefán um leið og Katrín, undirmaður hans og helsta hjálparhella
síðustu fimm árin, skellti bílhurðinni og vatt sér uppað hlið hans.
„Eigum við að drífa okkur inn?“ spurði hún. Galvösk og glað-
vakandi. Hann kinkaði geispandi kolli.
Lágvært muldur mætti eyrum þeirra þegar þau nálguðust eld-
húsið en þagnaði um leið og þau birtust í gættinni. Báðir einkenn-
isklæddu lögreglumennirnir og annar sjúkraliðanna hölluðu sér
uppað eldhúsbekknum sitthvorumegin við stálslegna eldavélina.
Þrír karlar og þrjár konur sátu umhverfis stórt eldhúsborðið, fjórða
konan, stórskorin, barmmikil og hávaxin, stóð við enda þess með
hálffulla kaffikönnu og starði á þau, rauðeygð og spyrjandi. Líklega
húsfreyjan, hugsaði Stefán og brosti hughreystandi til hennar. Hún
brosti varlega á móti.
„Þú geymir kannski smáleka handa mér,“ sagði hann rólega áð-
ur en hann sneri sér að einkennisklæddum kollegum sínum. Ann-
ar þeirra rétti úr sér og lagði frá sér kaffibollann.
„Hérna fyrir innan,“ hvíslaði hann og gekk á undan þeim eftir
löngum, marmaralögðum gangi.
„Eruði búnir að —“ byrjaði Stefán að hvísla á móti en sá að sér og
hækkaði róminn í eðlilegan styrk. „Eruði búnir að hringja í Geir?“
spurði hann. Lundinn kinkaði kolli. „Hann er á leiðinni,“ svaraði
hann, enn á lágu nótunum en þó aðeins hærra en fyrr.
„Fínt,“ sagði Stefán, jafnhissa og hann var ánægður. Geir var
réttarlæknirinn, sá sem alltaf var kallað í þegar svonalagað kom
uppá, en það kom Stefáni þægilega á óvart að hann skyldi vera til
taks klukkan fimm á sunnudagsmorgni. Yfirleitt lá kallinn ofurölvi
42
TMM 2004 • 1