Tímarit Máls og menningar - 01.09.2004, Síða 33

Rokkstjarna í Kólumbíu
ræðalegur þegar hann var búinn að segja þetta, en þetta var ekki bara frá
hans hjarta, við vorum öll að hugsa eitthvað á þessa leið. Ekki það að
maður vilji vera rokkstjarna heldur er þetta tilfinning sem er mjög
gaman að upplifa - og hollt að reyna einu sinni á ævinni.“
Pólitísku Ijóðin áhrifamikil
Þú varst í þeirri einstöku aðstöðu að skilja allt sem fram fór af því þú skildir
allar spænsku þýðingarnar. Utn hvað eru skáld að yrkja í veröldinni á okkar
dögum?
„Því er erfitt að svara svona í hvelli en það má rannsaka betur í góðu
tómi því öll ljóðin sem við lásum voru gefin út í einni bók,“ segir Ingi-
björg og veifar myndarlegri ráðstefnubók.
„Við vorum 68 skáld á hátíðinni, frá Evrópu, Afríku, Eyjaálfu og Asíu
en langflest frá Suður-Ameríku - og einn frá Norður-Ameríku. Hlutfall
kynjanna var gott og alltaf bæði karlar og konur í hverjum upplestrar-
hóp. Mörg skáldanna fluttu pólitískan boðskap, til dæmis voru Arabarnir
mjög pólitískir. Abdul Hadi Sadoun, sem er frá írak en býr á Spáni, las
t.d. ljóð þar sem hann sagði frá því að þegar hann yfirgaf ættjörð sína þá
hafi móðir hans spurt hvort hann ætlaði ekki að segja fólkinu í nýja land-
inu frá ættlandi sínu, menningu þess og fegurð. Þá telur hann upp öll
stríðin og allt þetta ljóta og vonda og segir svo: Nei mamma, ég ætla ekk-
ert að segja frá því. Maður er svo vanur klisjukenndum ættjarðarljóðum
að þessi endir kom aftan að áheyrendum og ljóðinu var alls staðar rosa-
lega vel tekið. Bandaríkjamaðurinn, Craig Czury, las alls konar ljóð en
eitt þeirra gerði alltaf allt vitlaust, það var um stríðið í írak en sviðið var
kennslustund í bandarískum unglingaskóla. Allir náðu því um leið að
þarna var ekki skáld sem bara vildi skjóta helvítið hann Saddam Hussein
heldur fann til með fólkinu í frak og fögnuðu því innilega.
Það var sem sagt talsvert um ljóð sem fjölluðu um vandamál samtím-
ans, stríðin sem eru háð núna, og fólkið frá löndunum þar sem þau stríð
eru háð talaði um þau og það var mjög áhrifaríkt. Þessi ljóð voru samt
ekki yfirgnæfandi. Þegar öllu er á botninn hvolft eru skáldin kannski
alltaf að yrkja um það sama: ástina, lífið og dauðann, stríðið og friðinn
og eilífðarspurningarnar. En hvert skáld hefur sína eigin rödd, sína eigin
sýn, og þessvegna eru þau alltaf að segja eitthvað nýtt. Rússnesk blaða-
kona sem var að fýlgjast með hátíðinni sagði við mig að sér fyndist vera
vinstri slagsíða á henni. Hvernig í ósköpunum á annað að vera, einsog
heimurinn er í dag, hugsaði ég auðvitað, en sagði eitthvað á þá leið að
skáld hefðu löngum verið andófsmenn. Þá skipti hún um umræðuefni.
TMM 2004 • 3
31