Blik - 01.05.1962, Page 209
B L I K
207
sig fá 200 krónur fyrir hvert
skott. Hann rauk því af stað
með reku og stingjárn, sem rek-
ið hafði á fjörur hans fyrir
langa löngu.
Nú reið á því fyrir bónda að
hugsa skýrt. Fyrst þurfti að
troða allar holur fullar af grjóti
og mold og síðan að grafa við
eina þeirra. Bóndinn hamaðist
sem naut í moldarflagi, og ekki
var tíkin betri. Hún rótaði upp
úr hinum holunum, svo að ég
hafði ekki við að fylla þær aft-
ur. Ekki leið á löngu, þar til
minkarnir létu til sín heyra. Þá
glaðnaði yfir bónda. Hann fór
sér nú að öllu rólega, því að nú
vissi ’hann, hvar bráðin hafðist
við.
Mitt hlutverk var að vera
með stinginn, þegar læðan kæmi
út úr holunni.
Loks kom eitthvert smákvik-
indi út úr holunni. Fyrst hélt
ég, að þetta væri mús, en áttaði
mig svo á því, að þetta væri
minkayrðlingur. Svo kom út
hver af öðrum og tíkin var ekki
lengi að sjá fyrir þeim öllum.
En nú var læðan eftir. Hugur
minn var bundinn við litla kvik-
indið, síðasta ungann, sem kom
veltandi út úr holunni, er læð-
an skauzt fram hjá mér. Ég
rak stinginn frá mér í óskap-
legum æsingi og vildi hitta dýr-
ið, En það geigaði hjá mér, og
hún hvarf inn í aðra holu. Við
þrengdum svo að henni þar,
svo að hún sá sitt óvænna og
kom þjótandi út. Þá var bóndi
snöggur og rak skófluna í
hrygginn á henni. Síðan sá tík-
in fyrir henni á sama hátt og
hinum.
Eirikur Bogason,
2. b. B.
I Paradís
Skammt frá bæ þeim, sem ég
dvaldist á í sveit, er sléttur tré-
pallur. Nokkrum dögum eftir
að ég kom í sveitina í annað
sinn, gekk ég niður að þessum
palli. Ég var með báðar hendur
í vösmn, en í hægri lófa mínum
lék krítarmoli. Nú skyldu þó
krakkarnir á hinum bæjunum
verða hissa. Hvenær hefðu þau
kynnzt öðrum eins leik?
Ég hafði ekki bograð lengi á
pallinum við að strika á hann
rúður, þegar nokkrir þeirra
höfðu slæðzt að. Þau stóðu eins
og merkikerti fyrir ofan pall-
brúnina og voru grafhljóð.
Ýmist störðu þau á mig eins og
naut á nývirki, eða þau skotr-
uðu augunum hvort til annars.
Það var eins og forvitnin geisl-
aði út úr augunum á þeim.
Ég leit naumast upp en hélt
áfram að strika. Skyldi ekki
forvitnin mega kitla þau svo-
lítið! Það var ekki svo oft, sem
maður kom þessum krökkum á
óvart. — En svo sprakk blaðr-