Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2009, Side 14

Múlaþing
sandinn, fram við sjó, heitir „Hengir“ og
undir honum kvað Pétur vera þrauta-
lendingu Víkurbúa, en ekki virtist það
falleg höfn. Vestast sjást Reynisdrangar,
fram í sjó. Fagurt þótti mér þar í Vík,
náttúran öll stórfengleg og hrikaleg. En
ekki fannst mér lífvænlegt að búa þarna, þó
var þorpið raflýst og íbúar í kringum 300.
Veðrið: Suðaustan gola var í dag, dumb-
ungsveður, en úrkomulaust að mestu.
27. júní, fímmtudagur. Frá Vík að
Botnum í Meðallandi
Við Jörgen fórum snemma á fætur í morgun
og gengum austur fyrir þorpið. Þar stendur
kirkja Víkverja, á háum og fallegum stað,
byggð á bjargi. Eftir það fundum við þau
Pétur og Olöfu, voru þau þá búin að tala við
Ólaf og ætlaði hann að taka okkur þar í
Tungum. Kl. 10 f.h. lögðum við af stað frá
Vík, með Brandi bílstjóra. Aður höfðum við
matast vel, hjá hinni fyrirferðarmiklu
„vertinnu" einnig vorum við búnir að fara i
búðir og kaupa okkur göngustafi til
ferðarinnar og til minningar um komu
okkar til Víkur. Við vorum aðeins þrír
farþegar í bílnum. Til að byrja með var
haldið austur sand, framan undir Víkur-
fjalli. Síðan var beygt til vinstri upp
Mýrdals- eða Höfðabrekkuheiði. Áður en
lagt var á sjálfa heiðina, var farið yfir
Kerlingadalsá á langri trébrú. Yfír heiðina
fengum við svarta þoku og rigningu alla
leið austur að Múlakvísl. Á Múlakvísl var
nýbúið að byggja volduga trébrú og var
þetta annar dagurinn sem farið var yfír
hana. Hjá brúarvinnumönnum fengum við
kaffí og héldum síðan áfram austur. Litlu
síðar lögðum við á Mýrdalssand og er farið
austur fyrir sunnan Hafursey, Hjörleifshöfði
er þá á hægri hönd langt í burtu. Lítið er um
vötn á sandinum, þó geta Þverkvíslar,
austan við Hafursey, verið allmiklar öðm
hvoru. Austan við sandinn fellur Leirá. Hún
var óbrúuð og í þetta sinn ekki talin bílfær.
Við komum að Leirá kl. 1 e.h. Þar kom um
leið að austan, Ólafur Pétursson með hesta
og „reiddi“ okkur að Botnum um kvöldið. Á
þeirri leið fórum við yfir Hólmsá og
Tungufljót, báðar brúaðar. Ekki langt fyrir
austan Tungufljót, eru Ásar. Þar komum við
og þágum kaffí, vomm við þá komnir yfir
Skaftártungumar. Frá Ásum vorum við einn
og hálfan tima að Botnum. Á leiðinni fómm
við yfir Eldvötn á gamalli og lélegri trébrú
og síðan yfir Ásakvíslar, þær em óbmaðar.
Öll þessi vötn, frá Leirá, koma saman og
mynda Kúðafljót. Þegar komið er austur
fyrir Ásakvíslar, byrjar Skaftáreldahraunið.
Inn í hrauninu eru Botnar á dálitlum
grashólma, sem eldhraunið umlykur á alla
vegu. Þegar að Botnum kom var
Guðmundur á rétt að bólusetja lömb.
Guðmundur tók vel við okkur og fór hið
fyrsta að leita að hestum, því að hann ætlaði
að fylgja okkur eitthvað austur. Hann fékk
lánaðan reiðhest Ólafs bróður síns ágætan
hest og hélt Ólafur síðan heim aftur að
Búlandi. Meðan Guðmundur leitaði
hestanna, fórum við Jörgen að hjálpa
heimafólki við féð, sleppa því út og láta ær
lembgast. Þar var talað um velluleitt og
vellótt fé og var með því átt við gult eða
írautt. Þegar féð var farið, fórum við Jörgen
að litast um þar í Botnum og fylgdist
Eyjólfur gamli með okkur og spjallaði við
okkur. Eyjólfur þessi var 83 ára gamall og
hafði búið í Botnum í fjölda mörg ár. Nú bjó
þar dóttir hans með ráðsmanni og var
Guðmundur vinnumaður þeirra. Mjög var
afskekt þar í Botnum. Var tveggja tíma
gangur þar sem styst var til næsta bæjar.
Ekki var túnið stærra en það, að af því
fengust 60-80 hestar og aðrar slægjur voru
svo að segja engar, en útigangur fyrir fé í
hrauninu. Skrítið þótti mér sumt orðfæri
12