Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2009, Qupperneq 142

Múlaþing
Séra Hjábnar Þorsteinsson prestur á
Kirkjubæ. Eigandi myndar: Ljós-
myndasafn Austurlands.
þá til Eiríks bróður síns á Vífilsstöðum
ásamt tveimur dætrum sínum, þeim
Guðrúnu og Guðlaugu, en þar var þá fyrir
þriðja dóttirin, Málfriður, sem Eiríkur hafði
snemma tekið til fósturs. I Jslenskum
æviskrám“ Páls Eggerts Ólasonar segir að
Eiríkur hafi raunar alið upp alls 10
fósturbörn og geri aðrir betur! En látum þá
sögu bíða enn um sinn.
í Þjóðsögum Sigfúsar Sigfússonar er að
fínna eftirfarandi frásögn:
Sigfús, son Þorkels bónda í Njarðvík eystra,
átti Björgu, ekkju Þorsteins, sonar svonefndrar
Melsteins-Þóru. Dóttir Þorsteins hét Katrín er
ólst upp hjá stjúpa sínum, greind en alveg
óhagmælt.
Sigfús var atgervis- og glímumaður en
óhraustur til heilsu. Dætur hans voru þær
Guðrún í Gunnhildargerði, Málmfríður í
Dagverðargerði og Guðlaug. Kalt var sam-
lyndi Sigfúsar og Katrínar þótt bæði væru
greind og vel gefin sem oft skeður. Katrínu
dreymir eina nótt að hún þykist yrkja vísu af
þessu tilefni.
Studdi eg mig við vinarvegg,
var hann þá að hrapa.
Sorgar lensu sárbeitt egg
sundur skar í brjósti negg.
Um sama leyti kom að Straumi Sigurður
Sveins- og Kristborgarson er ólst mikið upp
hjá Þorsteini Mikaelssyni í Mjóanesi, vel fær
maður og glíminn sem Sigfús og góðkunningi
hans. Þeir Sigfús drukku vín saman og urðu
glaðir. Þegar þeir skildu segir Sigfús að nú
sjáist þeir hið hinsta sinn í þessu lífi því hann
fyndi á sér að veiki sín gerði út af við sig innan
skamms tíma. „Já,“ segir Sigurður, „þú færð
að deyja heima, vel undir það búinn, en það
fáum við ekki slarkaramir heldur fömm við án
alls undirbúnings.“ Síðan skildu þeir.
Litlu síðar dó Sigfús heima úr veiki sinni
og þótti þá rætast draumur Katrínar.
En af Sigurði er það að segja að hann átti
dmkkinn illt við Eyjólf Eyjólfsson (,,illa“) í
Eskifjarðarkaupstað og var þá nýstaðinn upp
úr legu. Hafa menn svo sagt að hann næði
nauðuglega til bæjar og legðist, lýsti Eyjólf
banamann sinn og dæi svo. Hafa kunnugir frá
því sagt.2
„Látið mig segja það sem sagan
þarfnastf var haft eftir þjóðsagnaþulnum
Sigfúsi frá Eyvindará en freistandi er þó að
trúa þessari frásögn af lokadægrum nafna
hans Þorkelssonar. Frásögnin af þeitn
Sigfúsi og Sigurði er merkt stafnum „ O
hver sem sá heimildarmaður Sigfúsar sagna
hefur verið.
En víkjum þá að guðsmanninum sem
jarðsöng bóndann að Straumi 10. dag
2 Sigfús Sigfússon: íslenskar þjóðsögur og sagnir \, „Draumvitranir“ útg. Rvík. 1982.
140