Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2009, Side 146

Múlaþing
virðist hann vera ómissanlegur í sinni stöðu til
að sjá fyrir húsi sínu og heimili, ebla ijelagsins
heillir og hagsældir og útbreiða velvild og
vináttu meðal skildra og vandalausra ó þá eru
þungbærar lífsstundimar eptirþreyendunum -
þá geta þeir naumast svalað harmi sínum á
annan veg enn úthella támm í brennandi bæn
til himnaföðursins um hjálp og aðstoð í
bágindum sínum, þaðan sem þeim líka
efalaust kémur hjálpin - O Guð minn góður!
mikið mótlæti hlýtur þú á stundum að leggja á
oss en mótlætið frá þjer ættum vjer ætíð að
reyna til að bera með kristilegu jafnaðargeði
og þolinmæði, taka krossinn uppá oss og
fylgja þjer eptir, hvörsu erfiður sem oss svo
fmnst hann - því skinsemin kennir oss að eins
og skaparinn hafði vald til að gefa mönnunum
lífið í fyrstu, eins hljóti hann að hafa vald til
að svipta því af þeim, nær hann vill, og að
hinn alvitri stjórnarinn stýri lífsstundum
mannanna eins og öllu öðru sem við ber í
heiminum, - ó gætið þess elskuðu syrgjendur
sem frelsarinn kennir oss - „011 yðar höfúðhár
eru talin“ - Drottinn afmælir hverjum sinn
tíma - eins ungbarninu sem fullorðna
manninum og hinum aldurhnigna; orsakimar
sem draga sjerhvom þessara til dauða, koma
frá drottni; þær eru englar hans sem
framkvæma hans boð; þær eru þjónar hans
sem gjöra hans vilja; því vona jeg fyllilega að
þjer heiðraða ekkja. og náungar vors saknaða
sæla bróðurs, berið harm og söknuð yðar með
rósamri undirgefni undir ástkjærann vilja
drottins vors himneska foðurs sem elskar oss
svo heitt að enginn jarðneskur faðir getur haft
jafnheita ást á bömum sínum; af elsku sinni
kallaði þá drottinn líka þennan ástvin yðar úr
heiminum, núna þegar hann skildi hjer við. Af
alvisku sinni sá hann honum þá betra að deyja
en lifa; af elsku sinni úvaldi hann honum það
hlutskiptið sem hentast var. Himnafaðirinn
leiddi þennan elskhuga yðar og vin til hvíldar
aðfaranóttina hins annars dags þessa
yfirstandandi mánaðar - eptir þúngbæra og
þrautafulla sjúkdómslegu um 4ra vikna tíma
39 ára gamlan. Því árið 1833 hefúr hann verið
fæddur í Njarðvík í Borgarfirði af heiðar-
legum forleldmm. Snemma þegar á unga aldri
kenndi hann heilsubrests af innvortis
meinsemdum sem ágerðust svo sjá mátti á
likamanum ónáttúrlegan gildugleika en sem
með aldrinum fór þó rjenandi og varð honum
ekki til mikillar tálmunar við áreynslu og
vinnubrögð sem hann snemma vandist upp við
í æsku sinni. [Hann var íjörugur og kjark-
mikill að náttúrufari, vinnugefinn og ákafliga
afkastasamur [útstrikað]\ Þó varð innvortis
meina tilfinningin aldrei alveg viðskila við
hann og drógu þessi meinlæti hann að lokum
til bana þrátt fyrir allar mögulegar meðala
tilraunir og viðleitni.
Að náttúmfari var hann fjörugur maður
og kjarkmikill - vinnugefmn - ósjerhlífinn og
afkastasamur meðan heilsufarið leifði. Hann
var góður maður og glaðlegur í umgeingni,
tryggur vinur vina sinna og sjerlega hjálparfús
i öllu sem honum var mögulegt úr að bæta,
enda fram yfir efni sín. Einhvur hinn
gestrisnasti og greiðviknasti maður við þá er
að hans húsum bám. Sem optast mun
efnahagur hanns fremur hafa verið þraungur,
en hann leit ekki til þess þegar greiða og
góðvild mátti auðsýna bræðmnum. Fyrir 12
ámm, 17. Okt. 1860, gékk hann að eiga sína
nú eptir þreyandi eiginkonu Björgu
Eyríksdóttur, sem áður var særð því
sorgarsári, að sjá á bak sínum elskuðum
eiginmanni; varð þeim Sigfúsi sál. 3ja bama
auðið, sem nú em fremur á úngum aldri, þegar
þau verða að reyna hinn sára og þúngbæra
föður missirinn - en bótin er að Drottinn vor
er faðir fóðurlausra - já hann er einninn
forsvar ekknanna og allra munaðarlausra, sem
á hann vona. Allt æviskeið vors fráfallna
bróðurs lýsti sjer að vera sannur ferill
manndygða - ráðvendni og ljúfmennsku, eða
144