Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2009, Side 153

„Um stundarsakir settir af Guði í þennan heim...“
Bakkus og blanda,
brauðið, kjöt og smér
hjá mér hér standa,
hjálpi vættir mér.
Sár þó sultur erti
og sérhver vesöldin,
að ég ei það snerti
einn í þetta sinn.
Þér ég reiðist, það ég fínn,
þú vilt leiða í freistni inn,
svo missi heiður síðsta
sjálfur hreppstjórinn.
Að Páll hefur metið Eirík mikils og vinátta
verið með þeim sýnir þessi vísa, sem er í
ljóðmælum Páls:
Hleypi eg nú í huga glöðum
heim að gömlu Vífilsstöðum
því Eiríkur minn á nú vín!
En viðmótið hans er víni betra
og vináttan hans níu vetra
er einhver besta eignin mín!7
Svo ritast Gísla fræðimanni í Skógargerði.
Margan annan vináttuvott þeirra Páls og
Eiríks má finna í rituðum heimildum, til að
mynda þessi skrif Páls í bréfi til Jóns
ritstjóra bróður hans, rituðu á Hallfreðar-
stöðum 7. október 1889:
Hér kom séra Jón Bjamason og Lára bæði til
og frá. Eg held eg telji þau bestu og
skemmtilegustu gesti á þessu sumri. Nú er hér
talað að séra Magnús á Hjaltastað muni fara að
vori á slóðir séra Jóns vestur; ekki veit eg
sönnur á því, en ekki er það ótrúlegt og eg lofa
Guð ef satt er, því eg komst rétt ódauður úr
Eyðaþinghánni um daginn, eg hleypti í Fljótið
og að Vífilsstöðum og fékk þar í staupi, því
það er svo þurt á Eyðum að þeir geta ekki
iðrast sinda sinna netna í vatni, skárra er þar
nú bindindið!!
Og einnig þetta bréf Páls til Eiríks, ritað í
Nesi í Loðmundarfirði 7. nóvember 1897:
Ástkæri Eyríkur minn!
Seint ketn eg að þakka þér allt gott og ekki síst
síðast, þar á meðal 100 kr lánið (þama hefurðu
bevís fyrir því!) Aldrei kom eg að þiggja
hestlánið. Allt var ófært og bréftð frá séra Geir
frænda kom degi of seint. Það liggur hálf illa
á mér núna. Eg hef legið nær 'A mánuð, er að
sleppa þetta sinn, en svo er annað sem særir
mig og það er að sjá af Bjössa, hann er nú að
búa sig að Hjaltastað og verður þar í vetur
nema þá tíma og tíma hjá mér. Eg er nú sú
kveifa, Eyríkur minn, að eg get aldrei af
honum séð.
Vertu nú þolinmóður að lesa úr mér
bullið, gegndu því. Eg á tvævett trippi undan
Ljónslöpp Snorra í Skógargerði. Það má
ganga þar rneðan getur en Helgi segist hvorki
geta neitt tekið það né komið því fyrir, þegar
eg líka tók undan, hann mátti ekki biðja þig né
Ásgrím á Brekku. Skeð getur að Sveinn
Bjamason sé nú á leiðinni með Rauðku og þó
reynir ekki á neitt. En ef hún verður hjá Helga
í Skógargerði, þá taktu hana nú af mér í
mánuð áður en hún verður mögur, eg skal svo
sjá urn hitt. Eg hef einhver ráð að borga þér.
Eg ætla sjálfur að temja þessa Löpp í sumar
kemur, handa mér og það verða seinustu
lappimar sem mig bera, hún á að heita Besta
Löpp bara til að stríða Snorra mínum.
Skrifaðu mér fáeinar línur og segðu mér þú
óskir opt eftir mér, þó þú svo meinir ekkert
með því. Kisstu frá mér hana Kristbjörg bara
fyrir það sem hún hnýtti svo vel uppí hann
Einar heitinn, á Vífilsstöðum forðum og nú
dettur mér samstundis þessi ferhenda í hug
sem eg gef ykkur að skilnaði en vil ekki hún
heyrist. O að eg fengi augnafró; aftur að sjá
hann Bjössa minn. O að eg fengi elliró; Ó
hvað eg hata búskapinn. Við Ragnhildur
kveðjum ykkur eins og einn maður; ykar Páll
Ólafsson. Nú ljómar dagur.
7
Gerpir- Mánaðarrit Fjórðungsþings Austfirðinga IV. ár. Marz 1950, bls. 18-20.
151