Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2009, Síða 162

Múlaþing
sannarlega trúfastur, einkum ef hann er að
einhverju öðru leyti hæfileikamaður.
En þegar vjer lítum yfir öll óheilindin í
viðskiptalifmu manna í milli, alla óeinlægni í
orðum, fals og milliburð, alla prettvísina í
viðskiptum, allan óáreiðanleikann og
óorðheldnina, sem svo rnikið er til af, þá verða
hinir sannarlega trúföstu, þeir sem alveg er
óhætt að reiða sig á, nema fyrir einhver óhöpp,
þeir sem engu vilja bregða af því sem þeir
lofa, þeir sem jafnvel leggja hart á sig til þess
að geta efnt heit sín, þeir sem engan vilja
yfirgefa, sem þeir hafa tekið tryggð við,
jafnvel þótt að hann yfirgefi þá - þeir verða
ætíð tiltölulega fáir eins og stjömur á meðal
fjöldans, eins og himins geislar, sem skína um
aldur og æfi.
Lof sje því góðum Guði fyrir hvern
trúfastan mann, sem hann gefur. Sjerhver
slíkur maður er til meiri eða minni blessunar
meðal meðbræðra sinna. Og sje hann svo
settur, að hann eigi yfir öðrum að ráða, þá
hefur hann því meiri áhrif í sínum verkahring.
Það verða ætíð einhverjir til að finna það svo
vel, að þeir fari eptir því, hversu miklu hollara
það er fyrir fjelagslíf mannanna í heild sinni,
að mennimir sjeu í sannleika trúfastir. Það er
að vísu hægra að leiða menn afvega.
[Ólœsilegt] sem skildi fremur en aðrir og
viðurkenndi í auðmýkt að hann hefði
margvíslega syndgað fyrir Guði. En hann
reyndi ekki fyrir því að draga úr Drottins
kröfum. Boðorð Guðs voru honum heilög. Og
það sem á brast að hann uppfyllti þau bað
hann fyrirgefningar á í Jesú nafni. Hann var í
fyllsta máta grandvar maður, forðaðist allt hið
syndsamlega af fremsta megni og gerði sjer
far um að fullkomnast í öllu góðu og það allt
af því fremur sem hann lifði lengur. Honurn
var áhugamál að verða sem kunnugastur Guðs
vilja og fá Hann til að lifa i sjer. Honum var
vissulega unaður að „vera nálægt Guði“ eins
og hinum gamla Drottins vin og láta Hans
lögmál vera innst í sínu hjarta. Þess vegna las
hann stöðugt Guðs orð að meira eða minna
svo miklu framar en nú er títt um almenning.
Það er svo margur sem hefur gleymt því og
misst virðingu fyrir því af áhrifum
vantrúarinnar á ýmsan hátt. En hann var ekki
hvikull í lund, heldur einn af hinum
staðföstustu og stefnuföstustu mönnum.
Guðræknin, sem hann hafði inndrukkið í
hjarta sitt í æskunni, sat þar föst, styrktist og
fór vaxandi með aldrinum. Þess vegna var
honum Guðs heilaga orð svo kært sjálfum og
vildi innræta það öðrum. Þess vegna mun
hann einnig hafa verið sá maður er einna
reglulegast hefur haldið uppi hinni kyrrlátu
heimilisguðsþjónustu, húslestrunum, á heimili
sínu. Hann vildi, eins og hinum trúfostu er
eiginlegt, vísa öðrum á rjettan veg í lífinu sem
hann náði til. Ekki var það þannig að hann
hefði guðrækni sína og trú til sýnis. Nei, hann
var of yfirlætislaus, hógvær og auðmjúkur í
hjarta til þess. Hann hjelt ekki upp á hina
háværu guðrækni, heldur var hann einn af
hinum „kyrrlátu í landinu“ sem Davíð talar
um; hann vildi hafa hreina trú í hjartanu, sem
svo sýndi sinn krapt í kyrrlátri, starfsamri,
guðræknilegri breytni. Og það vildi hann
innræta öðrum, ekki með löngum
prjedikunum, heldur með sínu eigin dæmi og
því, að láta það allt af fmnast þegar tækifæri
gafst, að hann bar lotningu fyrir Guði og taldi
hverjum sjálfsagt að trúa á Hann og breyta
eptir Hans vilja. Og til þess notaði hann
húslestranna tækifæri og svo annað, sem ekki
hafði minna að segja, áhrif þau sem hann gat í
þá átt haft á hina ungu sem umhverfís hann
voru. Og ætíð var fleira og færra af bömum á
heimili hans, þó að hann ætti engin böm. Og
þau böm sem ólust upp á heimili hans bæði
sem fósturbörn og vandalaus, þau höfðu
vissulega mikla blessun af umgengni við
hann. Hann var þeim öllum sem besti faðir og
leiddi þau eptir mætti á veg dyggðar og
160