Strandapósturinn - 02.01.2008, Síða 87

87
því hann reri á sínum eigin árabát og fiskaði oft vel. Ekki veit ég
hvað hefur komið til að faðir minn fór þessa róðra. Sennilega
mun Magnús hafa vantað háseta eða að föður minn hefur vantað
háseta á sinn bát. Ingólfur var hafður við legufæri á Norðurfirði
og var farið á milli lands og báts á pramma og var hann festur við
legufæri Ingólfs þegar farið var í róður. Ingólfur kemur nú úr
róðri en í stað þess að fara í land á prammanum upp að bryggj-
unni á Norðurfirði var prammanum róið upp í Sandinn í Norð-
urfirði niður af bænum á lendingarstað báts föður míns. Á
prammanum var faðir minn ásamt hluta áhafnar. Upp úr pramm-
anum komu tvær vænar sprökur og sú þriðja minni. Voru þær
dregnar á land undan sjó.
Sú regla var á handfæraveiðum að háseti átti sjálfur það tros
sem hann dró á handfæri sitt. Þar á meðal voru lok og sprökur.
Faðir minn hafði verið svo heppinn að setja í þessar sprökur og
dregið þær. En Magnús Hannibalsson mat það svo að ekki væri
vissa fyrir því að Guðmundur Pétursson myndi samþykkja að
sprökurnar væru séreign dráttarmanns heldur kæmu til skipta
milli þeirra og útgerðar. Magnús leit svo á að faðir minn væri best
að þeim kominn. Og til að taka enga áhættu lét hann flytja föður
minn og sprökurnar upp í Sandinn án vitundar útgerðarmanns.
Sat faðir minn því einn að þessum góða feng.
En þó faðir minn sæti þannig séð einn að þessum happafeng,
þá varð sú ekki raunin. Þetta var svo stórfenglegt búsílag og fágæti
á þeirri tíð og mörgum myndi vera vel þeginn biti af þessu góð-
gæti. Var því nágrönnunum sendur góður biti af flökum og rafa-
belti og nutu þeir góðs málsverðar af því. Vorum við krakkarnir
sendir með soðningu á nærliggjandi bæi. Man ég það vel að ég
var sendur fram í Árnes ríðandi á gömlu Rauðku með vænan tví-
skiptan poka fyrir aftan mig til prestshjónanna, séra Sveins og frú
Ingibjargar. Þau komu þetta vor að Árnesi með stóran hóp barna
auk annars fólks og voru frumbýlingar í Árnesi og bláfátæk. Var
mér vel tekið og það var í fyrsta sinn sem ég kom í eldhúsið á
gamla prestssetrinu og líklega hef ég þá drukkið hið sérstæða
kaffi frú Ingibjargar sem ég átti oft eftir að drekka eins og allir
aðrir sem þar bar að garði. Ég minnist þess með hve miklum fögn-
uði, þakkarkennd og orðum, frú Ingibjörg móttók þessa send-
ingu. Og mörg þakkarorð og blessunaróskir átti ég að færa heim