Strandapósturinn - 02.01.2008, Qupperneq 90

90
Þeir sem sáu hana þetta sumar þótti hún einkennilega gild og var
hún spurð hvort hún væri ólétt. Eyddi hún því og svaraði spyrj-
andanum út úr. Ekki leitaði hún til Steinunnar þann tíma sem
Steinunn var hjá Sigurlínu. Var það þó hendi nær og eðlilegt þar
sem fæðing var svo nærri. Víkur nú sögunni á aðra átt.
Á Seljanesi bjuggu þá Guðjón föðurbróðir minn og Guðbjörg
Jörundardóttir, en þau hjón voru þá orðin allfullorðin. Þau hjón
ólu upp Guðjón bróður minn. Því var það að foreldrar mínir
brugðu sér stundum í heimsókn að Seljanesi á vetrum þegar vel
stóð á. Í einni slíkri ferð lofuðu foreldrar mínir mér að fara með
sér í þessa heimsókn og held ég að ég hafi ekki komið að Seljanesi
áður.
Ferð okkar var á þann veg að eftir göngu yfir Eiðið tókum við
traustataki jullu sem Guðjón á Eyri átti og hafði verið sett upp
skammt frá þar sem býlið Hlöður, síðar Fagrihvammur, stóð. Dól-
uðum við yfir fjörðinn og lentum á Valleyrinni. Settum við julluna
þar upp svo hún væri óhult fyrir sjógangi. Þegar gengið hafði ver-
ið frá jullunni héldum við gangandi að Seljanesi. Það er um 20–30
mínútna gangur. Þegar þangað kom var okkur tekið með kostum
og kynjum og mikilli alúð sem hæfði góðum vinum. Ekki þarf ég
að fara mörgum orðum um þann veislukost sem borinn var á
borð. Þar var súrmatur alls konar, mesta lostæti, harðfiskur, brauð
og mikið af smjöri. Sannkölluð kóngaveisla.
Alla tíð var mjög kært með þeim bræðrum og móðir mín og
Guðbjörg voru einlægar vinkonur. Ekki fór Guðjón bróðir minn
varhluta af komu okkar. Urðum við Guðjón strax miklir mátar og
hélst vinátta okkar allan tíma meðan við báðir lifðum.
Guðjón bróðir minn var svo kattfimur og leikinn í ýmsum
greinum að enginn lék það eftir honum. Einn leikur sem hann
var mjög góður í, var að hann tók tóma tunnu sem var á hlaðinu,
sté upp á hana og rúllaði henni með fótunum niður hallann í
lendinguna. Er það nokkur spölur og ójöfnur á leiðinni. Mér
fannst hann undramaður að færleik. Fór hann með mig um ná-
grenni bæjarins og lék listir sínar. Þar á meðal að klifra í klettum
niður af Lækjarvíkinni. Man ég að ég stóð á öndinni af ótta um að
hann myndi hrapa. En allt fór vel. Daginn eftir vorum við um
kyrrt á Seljanesi í góðu yfirlæti. Næsta dag þar á eftir fóru þau
bæði hjónin inn í Ófeigsfjörð og dvöldu þar fram á kvöld og komu