Rit (Vísindafélag Íslendinga) - 01.06.1923, Blaðsíða 49

45
Astarte elliptica (Dorraskel), fágæt.
Mya truncata (Sandmiga), algeng; ca. 7 sk. flestallar meira
og minna brotnar. Mjög þykkar.
Saxicava rugosa (Rataskel), algengust; ca. 11 sk. flestallar
meira og minna brotnar (L. 38,7). Flestar heldur þykkar og
sumar mjög þykkar.
Balanus porcatus (Hrúðurkarl), 3 brot og nokkur botn-
för eftir þá á hörpudiskum.
Skeljarnar allar mjög brotnar og gallaðar, kemur það vel
heim við lýsingu Eggerts Ólajssonar á skeljum þeim, er
hann fann við Laxá, enda mun þetta vera sami fundarstað-
urinn, því að hvergi annarsstaðar gat jeg fundið skeljaleifar
við ána.
Allmiklir marbakkar eða melar eru fyrir sunnan ána, fram-
an við Miðfellsmúla. Stendur Vestra-Miðfell efst á þeim
undir múlanum 60 — 70 m. hátt y. s. Ganga melarnir þaðan
norður og vestur undir Laxá og eru þar 40 — 50 m. y. s.
Norðan megin árinnar gegnt þeim eru urðaröldur og mel-
hæðir fyrir framan mynni Svínadals, er ná upp undir hlíð-
arlöggina; eru mýrlendi víða á milli þeirra. Lábarin möl er
í holtum þessum, er sýnir að sær hefir gengið yfir þær, en
melöldur þessar eru svo óskipulegar, að manni dettur í hug,
að jöklar hafi átt nokkurn þátt í þessum myndunum. Ef til
vill eru jökulöldur, er skriðjöklar hafi borið fram, duldar
hjer undir sjávarmölinni.
Nokkru innar í dalnum, norðan megin árinnar fyrir sunn-
an efra Skarð og Tungu, eru líka til og frá lágar urðaröld-
ur eða ávalir grjóthólar, talsvert stórsteinóttir; eru steinarnir
ósljettir og hornóttir. Munu það í upphafi hafa verið jökul-
ruðningar, er jöklar hafa borið framan úr Svínadal eða ofan
úr Skarðsheiðarfjalllendinu fyrir norðan dalina.
Svínadalur gengur langt inn í landið. Stefnir hann fyrst
til austurs og takmarkast þar að norðan af Skarðsheiði, en
að sunnan af Miðfellsmúla og lágum hálsum (ca. 200 m.
y. s.), er liggja þaðan austur undir Ferstikluháls. Innar ligg-
ur dalurinn til norðausturs fyrir austan Skarðsheiðarhálend-
ið. Fyrir botni hans er Dragafell, er tengir Skarðsheiðarhá-