Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1938, Síða 83

t. árgangur . 1. ársfjórdungur VAKA
hver að baki, en þó er hljóðara um nafn
hans en ástæða er til. Ef til vill er
ástæðan sú, að Sigurður er allra höf-
unda yfirlætisminnstur Hann hefir
ekki vakið upp neina „lúsatík" eða birt
langdregnar og klúryrtar lýsingar á sín-
um eigin ástarþjáningum til þess að
vekja með á sér athygli þeirra „bók-
menntavina", sem skipa mönnum á
skáldabekk eftir hæfileikanum til að
beita ruddaskap í meðferð máls og efnis.
En þó að segja megi að fremur hafi
verið hljótt um nafn Sigurðar, hefir
honum samt verið töluver^ athygli veitt.
Ýmsir vel dómbærir menn hafa lokið
lofsorði á sögur hans, enda á Sigurður
Helgason tvímælalaust eitt af innstu
sætunum á bekk þeirra manna, sem nú
rita skáldsögur á íslenzka tungu. •— Hin-
ar nýútkomnu sögur Sigurðar staðfesta
fyllilega það, sem hinar fyrri gáfu til
kynna: Að þessi höfundur er óvenju
skarpskygn á mannlegt eðli og tilfinn-
ingalíf. Hann gerir sér ijósá úrslitaþýð-
ingu ýmissa dulinna, sálrænna raka fyrir
ytri breytni og framkomu manna. Auk
þessa býr Sigurður yfir ríkri athyglis-
gáfu og spakri hugsun. Þarf því engan
að furða, þó að persónulýsingar hans séu
nákvæmar og sannar, enda stundum
með fullkomnum ágætum.
Sigurður segir vel frá. Hann ritar gott
mál og látlaust, og hefir aldrei freistast
til þess óyndisúrræðis að misþyrma ís-
lenzku máli til þess að gera sinn rithátt
frábrugðinn annara manna rithætti.
Eigi að síður er Sigurður fullkomlega
sjálfstæður í stíl og frásagnarhætti. —
ísafoldarprentsmiðja gefur bókina út, og
er frágangur hennar góðar, svo sem
vænta mátti.
Á síðastliðnu sumri kom til Reykjavík-
ur erlendur skopmyndateiknari, Stefán
Strobl að nafni. Hann hafði nokkra við-
dvöl og teiknaði myndir af öllum
„helztu" mönnum í bænum. Auk þess
teiknaði hann skyndimyndir af flestum
þeim, sem sóttu myndasýningu hans,
en það var mikill fjöldi manna.
í haust gaf ísafoldarprentsmiðja út
safn af mannamyndum Strobl’s. Bókin
nefnist Samtíðarmenn í spéspegli og
hefir inni að halda myndir af sextíu
körlum og konum, sem ýmist eru nafn-
kunn um land allt eða í höfuðstaðnum
og nánasta nágrenni. Hér verður enginn
dómur lagður á þessar myndir, en óhætt
mun að segja það, að flestir hafi gam-
an af að virða fyrir sér andlit náungans
í spéspegli Strobl’s.
Nú hefir ísafoldarprentsmiðja gefið út
söguna af Bombí Bitt, sem Helgi Hjörv-
ar þýddi og las upp í útvarpið fyrir einu
eða tveimur árum síðan.
Sjálfsagt hafa stálpaðir drengir gaman
af að lesa þessa sögu, því að hún segir
frá æfintýrum og svaðilförum og er auk
þess liðlega rituð. En eigi að síður á sú
spurning fullan rétt á sér, hvort ekki sé
alrangt að gefa út barna- og unglinga-
bækur, sem ritaðar eru í sama eða svip-
uðum „anda“ og þessi. Útgefendur
barna- og unglingabóka ættu ávallt að
ráðfæra sig við sérfróða menn á sviði
uppeldismála um val bóka, sem þeir gefa
út. — Þá verður og að teljast óviðeig-
andi, ef höfundar eða þýðendur barna-
bóka fylgja ekki lögboðinni stafsetningu.
Stafsetningin er nógu erfið viðfangs, þó
að ekki sé verið að gera leik til að tor-
velda kennslu hennar. Ritháttur eftir
framburði, eins og nokkuð ber á í þessari
bók, miðar heldur ekki að því að létta
börnum og unglingum stafsetningar-
námið.
Neró, dýrið í Opinberunarbókinni,
móðurmorðinginn, brennuvareurinn og
saurlífisseggurinn — þetta varmenni var-
mennanna — hefir eignazt málsvara!
Hvílík fjarstæða hefði það ekki ein-
hvemtíma þótt að ætla sér þá dul að
hnekkja smávægilegasta atriðinu í
þeim þunga áfellisdómi, sem sagan hefir
fellt yfir Neró, keisara Rómverja á ár-
unum 54—68 e. K.! En þetta, og annað
meira færist Arthur Weigall í fang og
finnst ekki mikið til um. í bókinni Neró
keisari, sem ísafoldarprentsmiðja hefir
nú nýlega gefið út í íslenzkri þýðingu
eftir Magnús Magnússon ritstjóra, dreg-
ur hann upp nýja mynd af Neró og færir
óneitanlega allsterk rök að því, að Neró
hafi raunverulega verið allur annar en
sagan hefir talið hann vera. — í stað
vitfirrts söngvara, sem notar keisara-
tign sína til þess að svala í ríkum mæii
djöfullegri mannvonzku sinni, kynnumst
við nú viðkvæmum, listhneigðum ung-
lingi, sem hefir andstygfrð á blóðsúthell-
ingum og elskar innilega þá konu, sem
sagt er að hann hafi troðið til bana.
Weigall er sem sagt ekki að leitast
við að hrekja eitthvert eitt atriði í dómi
sögunnar um Neró, heldur tekur hann
sér fyrir hendur að kollvarpa þeim dómi,
77