Borgfirðingabók - 01.12.2005, Side 62

60
Borgfirðingabók 2005
Ég get nú ekki lengur fullyrt hvenær ég sá fyrst kvæði eftir
Guðmund, en þykist muna fyrir víst að það hafi verið kvæði hans
í félagsblaðinu Brúnni, sem þá var einhvers vegna á mínu heimili.
Ég man að þar las ég Gamlárskvöld og Sonnettu („Grafhljótt og dún-
mjúkt...“). En það fyrsta sem hann lét koma fyrir almenningssjónir
held ég að sé kvæðið Kvöld, sem birtist í Sveitarblaðinu Gesti 1921.
Ég er þá ekki nógu markglöggur ef sá G sem skrifar undir það er ekki
G.B.
Rökkvar á Islandsauðnum,
aftangeislarnir dvína.
Nóttin drepur að dyrum
með drauma og harma sína.
Dauðinn læðist um löndin,
lokar dagsins hvarmi.
Hvert hefur þú för þinni heitið?
Hvað hylurðu’ íþínum barmi?
- Dimmir um vötn og velli,
vafurlogarnir bála.
Reyndu ’ ekki vinur að ráða
þær rúnir sem húmdísir mála.
I kjarrinu þeyrinn þýtur
- þögult er dagsins hjarta.
Dauðinn lœðist um löndin,
lykur í faðminum svarta
rósir - sofandi rósir.
G.
En mér finnst að það sem ég sá fyrst á prenti hafi að líkindum
verið Gamall skór sem kom í Dvöl, ég held endilega áður en fyrsta
bókin gekk út á þrykk. Ég man að mér fannst það afskaplega
skrítið og ólíkt öllu sem ég kunni, en áttaði mig strax hvert var sótt
skírskotunin í hund hins heilaga Péturs, því ég var það lesinn í Njálu.
Einhvem veginn fannst mér skóleysið og þjáningin í kvæðinu óekta.
En niðurlagsorðin hef ég alltaf kunnað síðan þó mér fyndist ljóðið
einhvem veginn hálfgerð tilgerð.