Borgfirðingabók - 01.12.2005, Qupperneq 124

122
Borgfirðingabók 2005
Eiríkur Þorsteinsson teymir heybandslest. I baksýn má sjá hey breitt á jjárhús-
þakið á Glitstöðum.
Frá bemskuárum mínum á Glitstöðum á fjórða tug aldarinnar em
mér minnisstæðar hestalestirnar þrjár, sem komu hver á eftir annarri
sunnan yfir hálsinn frá Hamri á sumrin þegar verið var að reiða heim
heyið af Hamarspartinum á Desey. Þær komu niður Skörð, fóm
um rétt utan við túnið heima, yfir Norðurá á Breiðavaði og upp í
Deseyjaroddann og síðan skáhalt eftir eyjunni upp á Hamarspart.
Eftir nokkra stund fóru þær sömu leið til baka, hlaðnar heyi, nema þá
var ekki farið upp Skörð, heldur út Hestadal. Það var lengra en heldur
greiðfærara og ekki eins bratt.
Nú fer þeim að fækka sem hafa séð heybandslestir. Þær voru
þannig að fremstur var ríðandi maður, sem teymdi fremsta hestinn í
lestinni. Aftan í þann hest var sá næsti festur og síðan koll af kolli. Ég
held að svona 7 hestar hafi þótt hæfilega margir í eina lest, kannski
einum fleiri eða færri eftir atvikum. A hestana vom lagðir reiðingar
með klökkum (snögum) sitt hvoru megin til að hengja heysátumar
á, það er bagga sem fyrst var búið að binda fast utan um með reipi.
Svo varð hver hestur að bera tvær stórar heysátur heim að hlöðu.
Hestarnir þurftu að vera stilltir og kunna að ganga beint á eftir næsta
hesti fyrir framan. Annars rákust sátumar á og aflöguðust eða duttu
af klakknum. Nú er langt síðan síðustu heybandslestimar fetuðu sig
yfir hálsinn.
Pabbi ólst upp á Hamri í Þverárhlíð og tók þátt í Deseyjarheyskap-
num þaðan framan af öldinni. Hér segir hann sjálfur frá þessum