Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1929, Qupperneq 90

hefndarhugur. Pví neitaði Guðmundur eindregið, og
var mælt, að hann hefði unnið eið að pvi. Aftakan
fór fram í Vatnsdalshólum, að viðstöddu miklu fjöl-
menni, 12. febrúar 1830. Guðmundur var alvarlegur
og rólegur og fataði ekki. Pótti það bera vott um
kjark hans og rólyndi. Sýslumaður ætlaði pá að
greiða honum 100 rd.; hann kvaðst ekki taka við þvi,
en gefa það fátæklingum í Kirkjuhvammshreppi
dvalarsveit hans.
Mörgum getum var um það leitt, hvers vegna Guð-
mundur hefði unnið þetta verk, ótilneyddur. Fór þá,
sem oft vill verða, að of mörgum er tamara að áfella
en afsaka náungann. Má telja víst, að ef hann hefði
notað féð til eiginþarfa, þá hefði honum verið virt
það til ágirndar. En nú var ekki unnt að halda fram
þeirri skýringu, úr því að hann gaf það fátækum.
Var þá ekki annað eftir en að eigna það hefndarhug,
og í þvi lá aftur það, að hann hefði unnið rangan
eið. En svo ljótar getsakir eru ósamboðnar óspillt-
um mönnum.
Eftir að eg kynntist Guðmundi, þó að á barnsaldri
væri, hefi eg oft hugsað um þetta og aldrei getað að-
hyllzt þessa skýring. Mér var líka kunnugt, að faðir
minn, sem var sóknarprestur Guðmundar og mat
hann mikils, leit allt öðru vísi á. Faðir minn var svo
viðurkenndur sæmdarmaður og vandur að virðingu
sinni, að hann hefði aldrei bundið vináttu við þann
mann, sem hann ekki taldi heiðarlegan í alla staði.
Petta er mér í raun og veru nóg, þvi að eg vissi, að
þeir voru vinir. Sjálfur hefi eg hugsað á þessa leið:
Guðmundur Ketilsson var trygglyndur og hefir sviðið
sárt, er hann vissi um afdrif bróður sins. Hann var
forn í skapi, og í eðli hans lá, ef tilvill, falinn neisti
af trú fornmanna, að sá væri lítilmenni, er ekki
hefndi ættmanna sinna. — Hann vissi, að hegningar-
lögunum varð að hlýða og einhver yrði að fram-
kvæma dauðadóminn. Pess vegna gat þeirri hugsun
(86)