Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1929, Síða 92

og mun sjaldan hafa vanrækt að hlýða messu á helg-
um dðgum, þegar messa bar í sóknarkirkju hans á
Tjörn. Á vetrum hafði hann þann sið að koma þang-
að um miðjan dag á laugardögum og sitja á tali við
föður minn, það sem eftir var dags, og aldrei fór
hann á sunnudögum fyrr en eftir messu. Var hvort
tveggja, að þetta voru hans hvildarstundir frá heim-
ilisvinnu, og ekki síður hitt, að hann vildi fræðast
um allt nýtt, sem i bókum og blöðum kom út; en
presturinn var víst eini maðurinn, sem keypti nýjar
fræðibækur þá. Var Guðmundur óþreytandi að ræða
um efni bókanna, sem hann fekk stundum að láni.
Föður mínum var yndi að þessu og ljúft að leið-
beina honum í hverju, sem hann gat. Pótt mér stæði
í fyrstu geigur af þessum manni, fór það svo, að eg
sleppti engu tækifæri til að hlusta á samræður þeirra;
eg þráði, að þessi gestur kæmi sem oftast. Ósjaldan
var það, að hann lofaði föður minum að heyra ljóð-
mæli sín, og ræddu þeir þá um þau. Gerði faðir
minn þá stundum athugasemdir og fann að, ef hon-
um þótti þess þurfa. Var Guðmundur jafnan þakk-
látur fyrir slíkar bendingar. Þó að hann væri si-
vinnandi að venjulegum heimilisverkum og auk þess
að ýmsum umbótum á ábýlisjörð sinni, er mér það
ljóst, að hann var einn af þeim mönnum, sem finna,
að »maðurinn lifir ekki af einu saman brauði;« hann
hungraði og þyrsti eftir andlegu fóðri.
Oft heyrði eg talað um, að Guðmundur Ketilsson
væri einhver bezti bóndinn þar á Vatnsnesinu og
langt á undan öðrum í húsagerð og jarðabótum, enda
var sjaldgæft pá, að bændur hugsuðu um slíka hluti.
Hann reisti af nýju öll hús á Illugas öðum; voru þau
traust og vönduð að öllu; þar á meðai gerði hann
heyhlöður af torfi og grjóti, sem þá voru einsdæmi
í sveit á Norðurlandí. Man eg, að fjósh aðan á 111-
ugastöðum var svo vel gerð, að hún stóð, sem ný
væri, þegar eg fluttist af Vatnsnesinu 1873. Bæjarlæk-
(88)