Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1929, Síða 93

inn leiddi hann heim í fjós og bæ, svo aö allt af
mátti taka rennandi vatn inni. Lítiö eöa ekkert æðar-
varp var á jöröinni, þegar Guömundur fluttist þang-
aö; það jók hann svo, að eftir fáa áratugi var komin
þar 90—100 punda dúntekja. Grjótgarð hlóö hann í
kringum allt túniö og girti um leið allt varplandiö.
Var garöurinn lagður svo langt frá túninu, að auka
mátti það að minnsta kosti um helming, ef allt væri
það ræktað. Fuglinn hjálpaði til að græða landið,
svo að fyrir löngu er töðufallið stóraukið. í varp-
landinu hlóð hann mikið af grjótgörðum til skjóls,
gerði hreiður fyrir fuglinn og setti fjölda afhræðum
til að fæla flugvarginn frá. Öli þessi verk eru skýrt
talandi vottur um afburða hagsýni og langsýni. Eg
kom oft að Illugastöðum, meðan eg var að alasl upp,
einkum á vorin, og þreyttist aldrei að skoða hinar
miklu umbætur þar. Fjölbreytnin var svo mikil. Mest
fannst mér pá til um, hvað æðarfuglinn var gæfur;
mátti strjúka um bakið á æðarkollunum, sem urpu
nokkurar í gluggatóptunum. Allt moraði af lifi og
suðaði af fuglakvaki.1)
Árið 1853 var Guðmundur Ketilsson sæmdur heið-
ursverðlaunum af hinu konunglega danska landbún-
aðarfélagi. Var það silfurbikar, mikill og prýðilegur,
með áletruðu nafni Guömundar, fann bikar gaf hann
Tjarnarkirkju, og hefir hann síðan verið notaður þar
við altarisgöngur. — í engri kirkju hefi eg séð jafn-
stóran og fagran bikar.
Fyrirmyndin, sem þessi maður gaf, hafði þau áhrif
á nágrannana, að þeir fóru líka að stunda varp-
rækt, sem nú er orðin allmikil á tveimur næstu
jörðunum.
1) Eyjólfur, sonur Guðmundar, hélt áíram verkum fööur síns
og endurbætti. Skrifaöi hann ritgerö um æðarvarp i Andvara
18/5, sem eg heíi getið á öörum staö, Skóiablaöinu, og skýrt þar
nánara frá tildrögum þeirrar ritgeröar.
(89)