Rökkur - 01.12.1932, Side 141

R Ö Iv Ií U R
219
Garðurinn er litill, en á honum er
skrauthlið, er gestir eru leiddir um,
l>á er þeir koma til þess að gista
í Pont du Gard gistihúsi. Sést vel
yfir allan garðinn frá hliði þessu.
Á sumrin er tiðast heitt og þur-
viðrasaint á þessum slóðum. í garð-
inum eru nokkur dökkleit olíuvið-
artré og kyrkingsleg fíkjutré, seni
eiga i erfiðri baráttu fyrir tilver-
unni, en hið visnaða og rykuga lauf
þeirra bendir til, að sterkari mátt-
ur en sá, sem þau sjálf ráða yfir,
muni ráða niðurlögum þeirra. Á
niilli þessara óhraustlegu runna eru
ræktaðar nokkrar matjurtir, svo
sem rauðaldin og geirlaukur eða
hvítlaukur öðru nafni, og fleiri mat-
jurtir, en mjög af skornum skamti.
En einn sér og einmanalegur gnæf-
ir hár barrviður i einu horni þessa
óaðlaðandi hletts, og minnir á her-
mann á verði, sem öllum er gleymd-
ur. Það er eitthvað þunglyndislegt
við þennan barrvið, sem eins og
kinkar kolli í vindblænum, en bol-
urinn er furðu sveigjanlegur, þótt
börkurinn sé þurr og sprunginn af
þurrviðrunum, sem vel mega kallast
plága Provence.
Sléttlendið umhverfis er grátt og
þurt, og jarðvegurinn ófrjór eða
gróðurlitill vegna vatnsskorts. Á
stöku stað getur þó að lita hveiti-
stöngla, en þannig útlits, að mönn-
um dettur helst í hug, að einhver
búandmaður hefði gert mishepnaða
tilraun til hveitiræktar þarna i
þessum þurkahéruðum. En hveiti-
’stönglarnir koma þó engisprettun-
um að notum, þvi að þær eru þarna
i hópum og sjá engan þann i friði,
sem gengur um þessa auðnarlegu
'flatneskju. Og tíst þeirra lætur illa
•og ömurlega í eyrum vegfarandans.
Fyrir 8 árum var gistihús þetta
tekið til starfrækslu af hjónum, sem
höfðu einn vinnumann, Palcaud að
nafni, sem annaðist hesthúsið aðal-
iega, og þernu, sem Trinette hét.
En þau voru hvorugt ofhlaðin
störfum, því að skipaskurður var
grafinn milli Beaucaire og Aigue-
mortes, og þá fóru menn að ferðast
á bátum og smáskipum á þessum
slóðum, en vöruflutningar fóru að-
allega fram á prömmum. En áður
en skipaskurðurinn var tekinn til
afonta fóru allir flutningar fram á
landi, og þá var oft margt gesta í
Pont du Gard. Gistihússtjórinn sá
fram á, að vegna skipaskurðsins,
sem var i að eins 100 skrefa fjar-
lægð frá gistihúsinu, mundi hann
brátt verða gjaldþrota.
Gistihússtjóri þessi var maður á
að giska 40 til 45 ára gamall. Hann
var hár maður vexti og sterklegur,
eins og sveitamenn eru margir þar
syðra. Augu hans voru dökk og
glampandi, en smá, og augnatóttirn-
ar djúpar. Nef hans var bogið, en
tennurnar hvítar, hvassar og dýrs-
legar. Hár hans var lítt farið að
grána, og var, eins og skegg það,
sem óx undir höku hans og kjálk-
um, þykt og hrokkið, og sá i því að
eins á grátt hár á stangli. Hann var
að eðlisfari mjög dökkur á hörund,
og var það þó enn dekkra en eðli-
legt var, þvi að manntetrið hafði
lagt það í vana sinn, frá því er hann
settist þarna að, að standa á úti-
dyraþröskuldinum frá morgni til
kvelds að kalla mátti, til þess að
skima eftir gestum, sem ekki komu.
Þolinmóður hafði hann beðið þeirra
dag eftir dag og viku eftir viku, en
enginn kom gesturinn. Eigi að sið-
ur hélt hann uppteknum liætti og
stóð þarna dag hvern í brennandi
sólskininu, með ekkert sér til höf-